Τα διαβάσματα μου είναι ακατάστατα, … κουτρουβαλώντας διαβάζω, από δω και από κει … κανένα σύστημα. Ξεχνάω όλο και πιο πολύ, συχνά ξαναδιαβάζω κάτι έκπληκτος, γιατί μου φαίνεται τόσο … σαν πρώτο διάβασμα! …Μερικές φορές κάνω μια σημείωση, να μην ξεχάσω να διαβάσω κάτι σπουδαίο, μα στο τέλος πάω και διαβάζω κάτι άσχετο και μετά τέρμα… Δεν διαβάζω τίποτα! Χαζεύω στο Google, στην αρχή τα λογοτεχνικά νέα, μετά καμιά κριτική, ύστερα κανένα κουτσομπολιό, μετά μόνο τα σκάνδαλα και στο τέλος τα σκανδαλιστικά σκάνδαλα…
Υποθέτω πως πάντα έτσι ήμουν, δεν έχω λόγους να ανησυχώ πως μπορώ να αλλάξω, θα ήταν ανόητο να αλλάξω τώρα, κάτι που κάνω χρόνια, παρ` όλο που πάντα εκπλήσσομαι με την ακατάστατη αδηφαγία μου και ακόμα πιο πολύ με την ευκολία που εξαχνώνονται ακόμα και τα πιο δυνατά διαβάσματα (και όχι μόνο αυτά), … δεν μένει τίποτα, ίσως ένα όνομα και μερικές εικόνες…
Να, όπως ο ΣΤΟΟΥΝΕΡ φερ` ειπείν. Που τόσο με συντάραξε, με συνεπήρε, σε κάποια φάση νόμισα ότι θα μου ξεριζώνονταν ένα κομμάτι από τα σωθικά και ως εκ τούτου θα άλλαζε κάτι μέσα μου, ίσως και έξω μου, πάντως ναι, μια αλλαγή την είχα στο τσεπάκι. Με τόσο ταρακούνημα, είπα, αχ, επιτέλους μια διανοητική αλλαγή κατάστασης, που μπορεί να γίνει- και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα γίνει- μια συναισθηματική, αισθητική ακόμα και φιλοσοφικό-νοητική αλλαγή, έλεγα καθώς τελείωνα το βιβλίο του Τζον Ουίλιαμς (John_Williams) (JW). Να, αυτό είναι ένα αναγνωστικό σοκ – σοκ και δέος – έτσι σκέφτηκα, και η εκτίμηση μου για τον JW εκτινάχτηκε σε απίστευτα ύψη.
Όμως λίγες μέρες μετά ξεχάστηκα, διαβάζοντας κάτι υποδεέστερο και κάνοντας διάφορα ασήμαντα και καθημερινά πράγματα ... ο Στόουνερ πάει από μέσα μου, τα τίναξε, έχει μείνει κάτι λιγότερο από τον σκελετό του κι` όσο πάει απομακρύνεται. Χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει, αλλά πιο το όφελος, λέω πολλές φορές, αλλά μετά το ξελέω, γιατί σίγουρα είχα και έχω όφελος και μόνο που μπήκα στον κόπο να γράψω αυτές τις κάπως ασυνάρτητες γραμμές είναι κάτι…
Πολύ παραπάνω από κάτι, σκέφτομαι καθώς αναπολώ τον Στόουνερ και το συγγραφέα του που πρέπει να ήταν πολύ … Στόουνερ ο ίδιος.
Θυμήθηκα ότι, εν είδη αποκαλυπτικής σκέψης, ενώ διάβαζα το βιβλίο, μου ήρθε πως ο δικός μου πατέρας ήταν με το τρόπο του ένας Στόουνερ. Και μάλιστα ένας Στόουνερ που πήγε στον πόλεμο, έζησε μέσα σε πολέμους, ένα αγροτόπαιδο που σπούδασε και έγινε δάσκαλος και έτσι έμεινε στη μνήμη όλων όσων τον θυμούνται, σαν δάσκαλος… ως καθηγητής της ελληνικής γλώσσας. Αυτή ήταν η ταυτότητα του, ίσως όλα τα αλλά να μην τα πέτυχε καλά, αυτό όμως, ναι, το πέτυχε με το παραπάνω και το ήξερε, μέχρι το τέλος του ήξερε ... ότι ήταν ο δάσκαλος των ελληνικών, αρχαίων και νέων, της ιστορίας, της λογοτεχνίας και η ψύχη του που έφευγε όταν αποδημούσε, ήταν η ψυχή του δασκάλου και αυτό ήταν ήδη πολύ μεγάλο. Δεν ήταν η ψυχή του πάτερα, συζύγου ή οτιδήποτε άλλο, αλλά πρώτα και κύρια του επιτεύγματος του, που ήταν το προσωπικό του κατόρθωμα, το θέλω του, δικό του και κανενός άλλου ... Πόσοι μπορούν να το πουν αυτό; ότι δηλαδή, η αποχωρούσα ψυχή τους, το ακροτελεύτιο είναι τους, ήταν το δημιούργημα τους και όχι κάτι ξένο και αλλότριο και γι` αυτό ψεύτικο.
Έτσι ξαφνικά ανακάλυψα το δικό μου Στόουνερ, αλλά μόνο τώρα, πολύ αργά, όπως πάντα αργά, το κατάλαβα.
Κ.Β. 6/11/2018
