η Ντροπή
Στην κοινωνία της κρίσης που ζούμε, τα τραυματικά βιώματα που γεννούν οι καταστροφικές συνέπειες της, στη ζωή μας, τείνουν να γίνουν στοιχεία της καθημερινότητας.
Σ’ αυτά τα βιώματα της απώλειας του στοιχειώδους αισθήματος βεβαιότητας που δίνει η καθημερινή εξασφάλιση των αναγκαίων υλικών και πνευματικών όρων ύπαρξης, έχουν τη ρίζα τους οδυνηρά συναισθήματα, με κυρίαρχα ανάμεσά τους τον φόβο και τη ντροπή.
Ο φόβος ενσταλάζεται συστηματικά στον ψυχισμό μας και τον διαβρώνει, τον δηλητηριάζει... Κυριαρχεί ο φόβος για το αύριο που είναι απρόβλεπτο και μαζί με τον φόβο αναδύεται και η ντροπή. Η ντροπή είναι ένα μεταδοτικό συναίσθημα. Ντρεπόμαστε για τη ντροπή του άλλου…
Την ίδια στιγμή, όμως, η ντροπή είναι και πολύ προσωπικό συναίσθημα. Το κρύβουμε, το θάβουμε μέσα μας βαθιά, δεν το μοιραζόμαστε, καταδικαζόμαστε στη σιωπή, γιατί στα μάτια μας, η ντροπή μας είναι και η απόδειξη της ανικανότητας, της αποτυχίας μας να τα καταφέρουμε. Την κρατάμε, λοιπόν, κρυμμένη βαθιά μέσα μας, μαζί με την ενοχή, τον θυμό, την οργή, την απελπισία, την επιθυμία να εκδικηθούμε…
Παραμένοντας, όμως, σ’ αυτή την κατάσταση η ντροπή απειλεί και παραβιάζει και τα τρία θεμέλια της ταυτότητας μας,
το αίσθημα της αυτοεκτίμησης,
τους συναισθηματικούς δεσμούς μας με τους άλλους,
το αίσθημα του ανήκειν στην ομάδα, την κοινότητα μας, την κοινωνία μας…
Μας καταδικάζει στην αδράνεια, την ανημποριά, τη σιωπή και τη δυστυχία, στην παραίτηση, την εθελούσια δουλεία.
Ταπεινωνόμαστε και ντρεπόμαστε για την ίδια την ταπείνωσή μας βιώνοντας άμεσα τον κίνδυνο να χάσουμε τον εαυτό μας, μαζί με ό, τι έχει απομείνει από την αυτοεκτίμησή μας και έτσι απειλείται η αξιοπρέπειά μας ...
Φτάνουμε (ή μήπως ήδη φτάσαμε;) στο οριακό εκείνο σύνορο όπου οι ματαιωμένες προσδοκίες και τα διαψευσμένα όνειρα αρχίζουν να ζητούν την εκδίκηση τους…
Είναι τότε η ώρα να οδηγηθούμε σε εσωτερικές ανατροπές φτάνοντας ακόμα και στην εξέγερση, σαν πράξη απελπισίας, αναζητώντας μάλιστα και συμμάχους, για να διεκδικήσουμε μαζί την ουσία της ύπαρξής μας, το καθολικό δικαίωμα στην αξιοπρέπεια.
Βέβαια, βασική προϋπόθεση για μια τέτοια στάση αντίστασης είναι να μπορέσουμε να ξαναβρεθούμε σε χώρους συλλογικούς, με μορφές και τρόπους αυτοοργάνωσης.Υπάρχουν τέτοιες που ξεφυτρώνουν καθημερινά, όσο και αν τις αγνοούμε ή τις υποτιμούμε…
Μπορούμε να ανοιχτούμε (ξανά;) σε ουτοπίες που η βαθύτατη κρίση τις έχει συντρίψει; Να ανασυστήσουμε δηλαδή, χώρους συλλογικής δράσης και κοινωνικής αλληλεγγύης όπου μπορεί να πραγματωθεί με δημιουργικό τρόπο η σύγκρουση με την εξατομίκευση, που έχει πάρει δραματικές διαστάσεις; Αν έχει κυριαρχήσει η ιδιώτευση μπορούμε να αναστρέψουμε το ρεύμα και να πάμε από το εγώ στο εμείς;
?
top artifact by ello.co
πηγή από www.e-dromos.gr
διάβασμα ΚΛΙΚ ΕΔΩ
για την αναπαργωγή>> SoniKekala