1982
Πάλι επανερχόμαστε στη νοσταλγία. Όλο και πιο πολύ συνειδητοποιούμε ότι η νοσταλγία είναι η κατάσταση που μας χαρακτηρίζει. Αυτή τη στιγμή είναι το κύριο χαρακτηριστικό μας, έτσι όπως αναδύεται ως σκέψη. Ναι, μας γίνεται πεποίθηση ότι τη νοσταλγία πρέπει να βάλουμε μπρος και να τη φωτίσουμε, να μπει στο μικροσκόπιο της εξεταστικής προσοχής μας.
Klaus Nomi και Cure, 1982, έγραψε η οθόνη σε ένα τυχαίο πέρασμα από το u-tube. Η μουσική, τα τραγούδια, οι εικόνες ανέσυραν κομμάτια του εαυτού μας. Άλλα το 1982, ο αριθμός ως χρονολογία ανέσυρε το κυρίαρχο συναίσθημα, αυτό της Νοσταλγίας, του Νοσταλγικού πόνου. Λέμε: η νοσταλγία είναι συναίσθημα, αν τη δούμε με τη δέουσα προσοχή, αν παρατηρήσουμε τι κάνει στον εαυτό μας, στη διάθεση, στα σωθικά μας, τότε ναι, μπορούμε να την πούμε συναίσθημα.
Είναι το μελαγχολικό συναίσθημα που οδηγεί στη βαρύθυμη ενατένιση του παρελθόντος μας, όχι του απόλυτα προσωπικού, άλλα του παρελθόντος μας μέσα στην εποχή του, στα διάφορα ενδεχόμενα που ζήσαμε, δεν ζήσαμε ή θέλαμε να ζήσουμε ή ζήσαμε χωρίς απόλαυση. Εκ των ύστερων σχηματίσαμε την ιδέα μας για το 1982. Όταν εμείς βρισκόμασταν στο 1982 δεν ήμασταν εκεί ολοκληρωτικά, ήμασταν κατά ένα μέρος μόνο και τώρα με το, που αναδύεται το 1982 ως χρονολογία, αναδύονται οι εικόνες, οι ήχοι, οι μουσικές, τα ρούχα και τα μαλλιά, οι δρόμοι και οι αίθουσες αναμονών, τα αμφιθέατρα και τα κτίρια της εποχής όπου ευδοκίμησε η χρονιά του 1982. Νοσταλγία είναι η λαχτάρα να ζήσουμε εκεί στο τότε, όχι τόσο όσα ζήσαμε, αλλά κυρίως όσα θα θέλαμε, τώρα που ξέρουμε πως ήταν ο κόσμος μας το 1982. Να ζήσουμε αυτά που δεν ζήσαμε ή αυτά που αφήσαμε μισά και ατέλειωτα … φύγαμε και το 1982 έφυγε αντιστρεπτή, χωρίς να το καταλάβουμε, χωρίς να έχουμε επίγνωση. Ξέρουμε το έργο και θα θέλαμε να μας δίνονταν η ευκαιρία να ξαναπαίξουμε από την αρχή.
Φυσικά αυτό συμβαίνει και τώρα. Σε 5,10,20 χρόνια θα αναπολούμε τις στιγμές του 2018, όπου δεν κάναμε το κάτι άλλο απ` αυτό που κάνουμε τώρα, κάτι άλλο πιο ουσιώδες, πιο δυνατό από αυτό που ζούμε τώρα, αφού θα έχουμε όλες τις πληροφορίες που μας λείπουν τώρα. Είναι σαν να είμαστε ένα κομμάτι του πάζλ και θα θέλαμε να είμαστε ένα κομμάτι του πάζλ που όμως έχει δει, ξέρει πως είναι συμπληρωμένο το τελικό πάζλ.
Το συναίσθημα της νοσταλγίας μπορεί να προκαλεί πόνο γιατί συνδέεται με το ανικανοποίητο, με την πείνα μας, ιδιαίτερα αν ανήκουμε στη φυλή των αμαρτωλών που υποπίπτουν στο θανάσιμο αμάρτημα της αδηφαγίας ή της απληστίας ... αν και δεν έχει καμιά σημασία αν η απληστία μας έκανε αδηφάγους η το ανάποδο…
Μπορεί να έχουν δίκιο οι ρωμαιοκαθολικοί που θεωρούν ότι η αλαζονεία είναι η αρχή, το πρώτο εκ των 7 θανάσιμων αμαρτημάτων. Πόση αλαζονεία κρύβει η πονεμένη νοσταλγία μας; Ας είμαστε υποψιασμένοι μπροστά στο νοσταλγικό φαινόμενο, στον νοσταλγό. Πίσω απ` αυτή την ευαίσθητη και αθώα ενατένιση κρύβεται συχνά ο αλαζόνας εαυτός μας που δεν συμβιβάζετε με τα γεγονότα και της επιλογές της πραγματικής ζωής μας αλλά αξιώνει πάντα κάτι άλλο, γιατί σίγουρα αξίζουμε κάτι πιο πολύ από αυτό που είμαστε ... Μας λέει πως, το 1982 ήταν καλύτερο, ωραιότερο κι αν είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε διαφορετικά από ότι επιλέξαμε, τώρα θα εκπληρώναμε αυτό που πραγματικά αξίζουμε, κλπ … Α! αυτό το αξίζω που δεν μας αναγνωρίστηκε είναι τόσο πολύ στο μεδούλι της νοσολογίας μας! Ένα παράπονο για κάτι ανεκπλήρωτο, μια αδικία που μας ζεματά, μικρή ή μεγάλη δεν έχει σημασία, μας ακολουθεί και εμφανίζετε μαζί με την μουσική που μας συνέπαιρνε πίσω στο νεανικό, φρέσκο, αθώο 1982.
Και αν έχοντας καταστεί δέσμιοι του νοσταλγικού θυμικού μας, αυτή η αίσθηση της αποτυχίας μπρος στο πεπρωμένο μας, δεν μας κάνει διαρκώς ή κατά ώσεις πικρόχολους θυμωμένους; Σιωπηλή οργή που είτε ζηλόφθονα στρέφεται κατά των άλλων ή παραλυτικά εναντίον του ενόχου εαυτού μας είναι πάντα μια θανάσιμη, βλαβερή οργή.
Κάθε νοσταλγική μας διάθεση εκτός από το αδηφάγο του ανεκπλήρωτου χρόνου και του αναπόδραστα χαμένου εαυτού μας προϋποθέτει μια μορφή ζηλοφθονίας, πολύ συχνά κουβαλάει λαγνεία και ευδοκιμεί σε έδαφος οκνηρίας όπως είναι η παθητική ενατένιση των περασμένων. Αντίθετα η ενεργητική αντιμετώπιση του εδώ και τώρα, είναι εχθρός αυτής της διάθεσης. Φυσικά εμείς οι νοσταλγοί είμαστε οκνηροί.
Και όμως πολύ λίγο ή και καθόλου σημασία έχουν όλα τα παραπάνω, σοφίες ή ανοησίες το ίδιο, η δύναμη της Νοσταλγίας είναι ένας πανίσχυρος εσωτερικός μαγνήτης που βρίσκεται σε ένα κατάσταση αναμονής ή ύπνωσης, μπορεί να πυροδοτηθεί από μια χρονολογία, μια κουβέντα, μια εικόνα…
Όσο περνά η ζωή χωρίς τις βασικές και μύχιες ικανοποιήσεις που ο εαυτός μας απαιτεί για λογαριασμό του, τόσο εμείς νοσταλγούμε τις περασμένες εποχές ακόμα και αυτές που δεν ζήσαμε, ακόμα και εποχές που ανήκουν σε άλλες γενιές, σε άλλες μουσικές…
25.10.2018 Κ.Β.