1.ΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ
Παρασκευή 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021
Θα άρχιζα με το << Δεν μου αρέσουν οι μεγαλόστομες και ηχηρές δηλώσεις>> αλλά θα ήμουν ψεύτης. Το αντίθετο και επί πλέον, μου αρέσουν οι φιλοφρονήσεις και οι κολακείες , ναι, διψώ για αναγνώριση και ακόμη πιο πολύ για αναγνωρησιμοτητα! Αλλά αν δεν έχω τίποτα από όλα αυτά, ο οίκτος, μου αρκεί! Αν χρειαστεί μπορώ να τον προκαλέσω! Είμαι ματαιόδοξος και υπερφίαλος, κατ` ορισμένους ψώνιο. Τέτοιος είμαι! Σκουλήκι αν έχετε πρόβλημα.
Λοιπόν αρχίζω: Αποφάσισα να βάλω ένα τέλος σ` αυτή τη φάρσα που είναι η ζωή μου. Σ` αυτό το ημερολόγιο καταγράφω τις τελευταίες σκέψεις και γεγονότα, δεν περιμένω από τον κ. Εκδότη μου να δημοσιεύσει τίποτα , άλλωστε εδώ και καιρό δεν περιμένω τίποτα από αυτό το πρόσωπο.
Η αυτοκτονία πάντα με γοήτευε. Χωρίς ιδεολογική η φιλοσοφική επεξεργασία, έτσι αυθόρμητα, από την εφηβεία μου, θεωρούσα την αυτοχειρία ως την πιο γενναία και απελπισμένη πράξη του ενσυνείδητου όντος. Η επιλογή του θανάτου είναι πιο σημαντική από την επιλογή της ζωής, απείρως πιο καθαρή και τίμια από αυτό το άθροισμα καταναγκασμών, συμβιβασμών και χυδαιότητας που είναι η ζωή.
Θαυμάζω τους Ιάπωνες, το κώδικα busindo των σαμουράι, το χαρα-κιρι, την εκπληκτική αισθητική τους που αποπνέει μια φίνα λεπτότητα σε όλες τις εκδηλώσεις της λεγόμενης ζωής και ακόμα πιο πολύ του θανάτου. Υπάρχει τόση εξωπραγματική εκζήτηση στη ιαπωνικοτητα που έχω καταλήξει εδώ και καιρό ότι οι Ιάπωνες είναι εξωγήινοι.
Λογω της προσκόλλησης μου στους σαμουράι και τη τελετουργική αυτοχειρία seppuku απέκτησα μια μικρή συλλογή μαχαιριών, tanto, που χρησιμοποιούνται στο χαρα-κιρι που όμως λόγο της κατάστασης που περιήλθα τα τελευταία χρόνια πλέον μου έχει μείνει μόνο ένα μαχαίρι.
Σάββατο 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021 10.30 πμ.
Eχθες στο Πάρκο κάθισα και τα σκέφτηκα όλα, προγραμμάτισα την έξοδο μου, από την φριχτη αυτή σκηνή, με κάθε λεπτομέρεια, την οραματιζόμουν με ηδονή, όταν η κυρία που πάντα κάθεται στο απέναντι από το δικό μου παγκάκι σηκώθηκε χαμογελώντας και μου πρόσφερε ένα πορτοκάλι. Ένα τεράστιο, ζουμερό, κίτρινο πορτοκάλι τύπου Μέρλιν. Με χαιρέτησε κουνώντας ελαφρά το κεφάλι και απομακρύνθηκε, αθόρυβα έτσι όπως εμφανίζεται εδώ και αρκετές μέρες. Ένοιωσα αμήχανα και κάπως αποσβολωμένος που δεν μπόρεσα να αντιδράσω. Πάει καιρός που έχω να μιλήσω στον οποιοδήποτε. Όμως αύριο θα την ευχαριστήσω και ίσως βρω το θάρρος να τη ρωτήσω, με ενδιαφέρει τελείως <<εγκυκλοπαιδικά>> , αν μου έδωσε το πορτοκάλι από οίκτο, βλέποντας με τόσο κακομοίρη, να τη βγάζω όλη μέρα στο παγκάκι. Όμως τόσοι ζουν εδώ και κει, μάλιστα εμείς του Πάρκου είμαστε κάπως πιο καλά από τους άλλους που κοιμούνται στα ερείπια και στις εσοχές που κάποτε ήταν μαγαζιά.
Σάββατο 13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021 6 μμ.
Έχω κρατήσει το πορτοκάλι. Είναι βαρύ και σφριγηλό γεμάτο χυμούς, σίγουρα θαναι πολύ γλυκό. Την περιμένω να εμφανιστεί αύριο, μπορώ να πω , αδημονώ!
Τι σκέψεις μου έρχονται! Ονειρεύομαι ότι ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΨΩ, όχι κάτι μεγάλο , ένα μονόπρακτο ίσως… βέβαια ο Εκδότης είναι θυμωμένος που τον κρέμασα. Kαποτε μου έγραψε ότι επένδυσε (όχι ότι καταξοδεύτηκε!) χωρίς αντίκρισμα σε μένα!
Κυριακή 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021 απόγευμα
Μιλήσαμε! Είναι απίστευτο, είμαι ζαλισμένος από το ανεπάντεχο που ξέχασα την απόφαση μου να σκοτωθώ!
Είχα πάει μέχρι την πλατεία Εσκη Σεχιρ – πρώην Κουμουνδούρου- όπου οι τούρκοι στρατιώτες οργανώνουν και μοιράζουν το συσσίτιο. Την ώρα που μας έβαζαν σε ουρές, για τη διανομή, το ερείπιο που κάποτε ήταν το υπουργείο Εργασίας ανατινάχτηκε μέσα σε ένα χαμό από σκόνη και μπάζα με ένα υπόκωφο θόρυβο σαν να γίνονταν σεισμός. Το βάλαμε στα πόδια και γω τράβηξα προς τη γωνιά μου, στο Πάρκο, ξαφνικά την είδα δίπλα μου. Περπατήσαμε μαζί για λίγο, μετά μου μίλησε και με μια γλυκιά φωνή με ρώτησε αν έφαγα το πορτοκάλι. <<Όχι>> απάντησα όσο πιο ευγενικά οι τρόποι μου, μου επιτρέπουν. <<Ξεφλουδίστε το, φάτε το και τα φλούδια του βάλτε τα στη τσέπη του πανωφοριού σας>> μου είπε και καθώς εγώ σιωπούσα πρόσθεσε <<Μετά από λίγο και όσο η σάρκα του πορτοκαλιού θα γίνεται δικια σας εκεί που βάλατε τις φλούδες θα έχετε ένα κομμάτι χρυσάφι.
<<Ευχαριστώ Κυρία>> είπα με ένα τόνο υπεροψίας στη φωνή μου καθώς άρχισα να υποπτεύομαι ότι πρόκειται για ένα ψώνιο ανωτέρας κλάσης από μένα. <<Αλλά ποια είστε?>>
Γύρισε και με κοίταξε απορημένη, χαμογέλασε και τότε είδα ότι όλα τα δόντια της ήταν χρυσά. Η απάντηση της με άφησε στήλη άλατος.
<<Αν θελήσετε να μάθετε περισσότερα ελάτε στο μέγαρο Μερλιν, το εργαστήριο μου είναι στο υπόγειο>>
2. ΜΕΡΛΙΝa
Τρίτη 16 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021 7.00 πμ.
Χθες το μεσημέρι έφαγα το ωραίο μου πορτοκάλι και έβαλα τις φλούδες του στη τσέπη, ένοιωσα λίγο γελοίος αλλά το έκανα. Βέβαια όπως περίμενα δεν έγινε τίποτα, κάθε τόσο ψαχούλευα τη τσέπη … όλη μέρα ήμουν δύσθυμος και νευρικός .<<Τέλος πάντων ας είναι και έτσι, χωρίς μαγεία>>, είπα, <<είναι το μόνο φαγώσιμο που έχεις φάει εδώ και δυο μέρες!>>
Το μέγαρο Μερλιν το ξέρω πολύ καλά (από το παρελθόν δεν ξεφεύγεις ποτέ) αλλά άντε να φτάσεις ως εκεί. Λούφαξα σε μια γωνιά και περίμενα να σκοτεινιάσει.
Η 3ης Σεπτεμβρίου είναι το όριο μεταξύ της περιοχής των Νεοβαρβαρων και των ΝΑΧ
(ΝευρΑσθενικοι Χούλιγκανς). Συχνά γίνονται οδομαχίες αλλά τα κατάφερα να φτάσω στο καταραμένο μέρος!
Έμεινα πολύ λίγο στη φυλακή μετά τη καταδίκη μου σε ισόβια κάθειρξη, Μετά το Κραχ, άρχισαν οι ταραχές και μετά ακολουθησε η Εισβολή, καθώς το κράτος διαλύθηκε, οι φυλακές άνοιξαν και όλοι βγήκαμε σε μια ελευθερία που ήταν πολύ χειρότερη από τη ειρκτή της πτέρυγας βαρυποινιτών του Κορυδαλλού. Ότι είχα κάνει εκείνη τη νύχτα στο μέγαρο Μερλιν(που μου επέφερε την ισόβια κάθειρξη) ήταν ένα αθώο παρτάκι μπροστά στο διαρκές μακελειό που ακολουθησε εδώ, στη Πόλη των Δακρύων!
Ζω όπως μπορώ και δεν έχω πειράξει από τότε κανένα. Με ταπεινοφροσύνη και σκυφτό το κεφάλι ήρθα μετά από τόσα χρόνια εδώ στο τόπο το εγκλήματος μου και στάθηκα μπροστά από τη σιδερένια πόρτα του υπόγειου όπου διάβασα:
Ε.Α.Σ.Ε.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΛΧΗΜΕΙΑΣ ΣΥΛΟΓΟΥ ΕΞΥΠΗΡΕTΗΤΩΝ
Χτύπησα και μπήκα, η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη και το δωμάτιο που με περίμενε η Κυρία ένα είδος γραφείου, βιβλιοθήκης, και χημικού εργαστηρίου του 19ου αιώνα, που θύμιζε πιο πολύ το εργαστήρι του Δρ Τζεκυλ στη ομώνυμο έργο με τον Τρεισυ Σπενσερ.
Δεν είπα τίποτα, απλώς τη κοίταζα - με προσπάθεια – να φαίνομαι ψύχραιμος.
<<Τι θέλετε από μένα;|>> άκουσα να ερωτάω.
<<Βάλτε το χέρι σας στη τσέπη σας και βγάλτε το αντικείμενο που είναι μέσα>>
Έβαλα το χέρι μου και έβγαλα ένα κομμάτι φίνο ύφασμα, σαν μετάξι, απαλό σαν βελούδο, ελαφρύ σαν τον αιθέρα, που πάνω του ήταν γραμμένο με κεφαλαία καλλιγραφικά ΧΡΥΣΑΦΙ
Tο κοίταξα σαν υπνωτισμένος και τότε η Κυρία μου είπε:
<<Ξέρω τα πάντα για σας, για το παρελθόν σας , τη τρέλα που σας κυρίεψε και σας συνέτριψε.
Ξέρω, διψάτε για μια τιμωρία, για μια κάθαρση. Υποτίθεται πως θα τιμωρούσατε εσείς τον εαυτό σας με την εσχάτη των ποινών. Φυσικά και δεν το κάνατε, αγαπάτε πολύ τον εαυτό σας με όλα του τα κουσούρια. Πραγματικά το μόνο που θα επιθυμούσατε να απαλλαγείτε, είναι η συνείδηση σας η μάλλον πιο πολύ αυτό που βρίσκεται από κάτω της, ο βάλτος με τις ενοχές και το έρεβος που κάθε φορά σας τραβά , σαν ένα τερατώδες vortex ακόμα πιο κάτω. Προσπαθήσατε να εξιλεωθείτε μετά τους φρικτούς φόνους που διαπράξατε τέσσερις ορόφους πιο πάνω από δω , είναι κάτι που πάντα κάνετε στη ζωή σας. Νομίσατε ότι θα εξιλεωθείτε μέσω της Τέχνης, γράφατε μανιωδώς, μέσα και έξω από την φυλακή… αλήθεια ποιος νομίζετε ότι είναι ο Εκδότης στον οποιο στελνατε τα σεναρια για θεατρο, κινηματογραφο, τα έμμετρα πεζά, τα διηγήματα και τα λοιπά;>>
Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι στέκονταν δίπλα μου ενώ πάνω στο γραφείο που πίσω του προ ολίγου στέκονταν, βρίσκονταν διάφορα χειρόγραφα και Α4 από υπολογιστή, τα δικά μου! Καταλάβαινα ότι ήμουν ανίσχυρος αλλά συγχρόνως είχα παψει να τη φοβάμαι, όχι γιατί το δένδρο του θάρρους ξαφνικά φύτρωσε μέσα μου, αλλά επειδή αντιλαμβανόμουνα ότι όλη αυτή η κουβέντα και το <θαύμα> με το πορτοκάλι οδηγούσε κάπου, κάτι ήθελε από μένα , για κάποιο σκοπό γίνονταν αυτή η συνάντηση.
Η Κυρία με το Χρυσό Στόμα, συνέχισε:
<<Δεν ήσασταν και τόσο ταλαντούχος συγγραφέας, η πεθερά σας που τόσο βάρβαρα δολοφονήσατε, πριν δέκα χρόνια εδώ στο μέγαρο Μερλιν είχε δίκιο σ` αυτό τουλάχιστον, αν και δεν σας κρίνω για τίποτα περισσότερο…>>
Την άκουγα ησυχος, το ήξερα ότι ήξερε τα πάντα για μένα, όχι μόνο τις πράξεις μου στο παρελθόν και στο τώρα, τις σκέψεις μου, αλλά επί πλέον είχα ένα προαίσθημα ότι γνωρίζει ακόμα και το μέλλον μου.
<<Κοιτάξτε>> συνέχισε με τον ίδιο αδιάφορο τόνο στη ήρεμη, ελαφρώς μπάσα φωνή της,<< είστε από τους λίγους καταραμένους αυτής της αφανισμένης πόλης που πραγματικά είστε σχεδόν ευτυχισμένος μες’ στον αφανισμό. Μπορεί να τρέμετε μπρος στις φρικαλεότητες – και ποιος δεν τρέμει ; - αλλά κατά βάθος σας ταιριάζει το σκηνικό της κόλασης που έχει στηθεί. Δεν χρειάζεται να ταξιδέψετε μέχρι εκεί, είναι εδώ και μπορείτε να τιμωρείστε εν ζωή για αυτά που θεωρείτε τα αμαρτήματα σας, πραγματικά η φανταστικά. Δεν υπάρχει λόγος να επιζητείτε την κάθαρση, το Καθαρτήριο έχει αναδυθεί και είναι εδώ στη διάθεση σας. Οι άλλοι, οι πολλοί ως αθώοι, βρίσκουν τη τιμωρία τους πολύ άδικη και υπερβολικά σκληρή. Γι’ αυτό άλλωστε, δεν είχατε καμιά πρόθεση να κάνετε χαρα-κιρι, στα σοβαρά! Ας το πούμε έτσι… είστε μέσα στη Πόλη των Δακρύων ένας ευτυχισμένος άνθρωπος που έχει βρει το προορισμό του, την πλέον ταιριαστή τιμωρία. Το έργο παίζετε Live για σας, ενώ για τους άλλους είναι ένας εφιάλτης από τον οποιο πολύ θα επιθυμούσαν να ξυπνήσουν ένα πρωί. Αντιθέτως για σας, αν ξυπνούσατε ξαφνικά στη πρότερη ζωή σας , θα ήσασταν πραγματικά , εφιαλτικά δυστυχής και ξένος. Ίσως θα αναγκαζόσασταν να επαναλάβετε ξανά τους φόνους που διαπράξατε εκείνη τη νύχτα εδώ στο μέγαρο Μερλιν, ίσως να προσθέτατε και κανένα επί πλέον! Ένας κατά συρροή δολοφόνος! Πόσο κόπο σας πήρε για να φτάσετε μέχρι εκεί, πόσο θυμό, οργή , θλίψη, ταπεινώσεις? Πολλή δουλειά, σίγουρα δεν θα θέλατε να το ζήσετε ξανά.>>
<<Τώρα οι φόνοι διαπράττονται καθημερινά με τόση ευκολία , μια πόλη κατά συρροή δολοφόνων, να τι έχει γίνει η πόλη σας! Τώρα είστε εσείς το θύμα ,ο στόχος για τόσους ελεύθερους σκοπευτές που καραδοκούν στις ταράτσες πυροβολώντας αδιακρίτως ότι κινείται. Το βάρος του αίματος δεν είναι πια πάνω σας , άλλοι το έχουν , άλλοι έχουν γίνει τα θηρία, όλοι έχουν αποθηριωθεί. Τι καλύτερο περιβάλλον για σας! Πράγματι βρήκατε το είδος της ψυχικής ΕΔΕΜ που σας ταιριάζει. Εδώ είστε ένας ενάρετος αθώος και τα ας πούμε πρώην θύματα σας, κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι οι τωρινοί serial killers.
Αρκετά όμως με τα θεωρητικά, τώρα έχω δουλειά για σας.>>
3. ΟΙ 3 ΔΟΥΚΙΣΣΕΣ
Παρασκευή 19 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021 10πμ.
Είμαι και πάλι στη γωνίτσα μου στο Πάρκο, κατ’ ευφημισμόν πάρκο, είναι ότι έχει μείνει από τις περιοχές Φιλοπάππου, Αστεροσκοπείου, Θησείου, Κεραμείου, Γκαζιού κλπ. Πριν μερικά χρόνια, μετά τις Μεγάλες Ταραχές, οι περιοχές του Κέντρου, βομβαρδίστηκε και έτσι προέκυψε… το Πάρκο. Τώρα είναι κάτω από το μερικό έλεγχο μιας πολυεθνικής <ειρηνευτικής> Δύναμης. Υπήρξαν διάφορες εκεχειρίες που όλες κατέρρευσαν, μια από αυτές διανύουμε και τώρα. Δεν πρόκειται να διαρκέσει για πολύ, ήδη η δράση των ελεύθερων σκοπευτών έχει αυξηθεί. Άνθρωποι πέφτουν ξαφνικά νεκροί ενώ στέκονται στις ουρές για τρόφιμα, φάρμακα, καμία προσωρινή δουλειά η ακόμη χειρότερα σφαδάζουν τραυματισμένοι και μένουν εκεί αιμορραγώντας μέχρι θανάτου, καθώς όλοι γύρω σκορπίζουν να καλυφτούν από τις αόρατες σφαίρες που κανένας δεν ξέρει από πού και από ποιον προέρχονται.
Ναμαι λοιπόν εδώ στο ίδιο μέρος, ύστερα από μια βδομαδα από το πορτοκάλι-δώρο. Αν δεν είναι αστείο, τουλάχιστον υπάρχει, σ’ αυτή τη παραγγελία για την υποτιθέμενη σωτηρία μου η έστω εξιλέωση μου, μια δόση σουρεαλιστικού σαρκασμού. Το ελιξίριο μου, το έχω σε ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο, και δεν παρά ένα κομμάτι σοκολατένιο γλυκό. Άρχισα με φρούτο και θα τελειώσω με γλυκό, χωρίς ενδιάμεσο γεύμα!
Παρασκευή 2μμ.
Η αποστολή που μου ζήτησε η Εκδότρια μου που με μεγάλη καθυστέρηση ανακάλυψα, ήταν κάτι σαν σπαζοκεφαλιά. Έπρεπε να βρω ΤΡΕΙΣ ΔΟΥΚΙΣΣΕΣ και μια από αυτές να τη πάρω μαζί μου και τη … φάω!
Αυτή ήταν η εντολή της χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις, εκτός από μια αόριστη υπόσχεση ότι θα φρόντιζε τα γραπτά μου να εκδοθούν. Δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω η να πω και έφυγα. Περιπλανήθηκα σκεπτόμενος ότι καλά θα ήταν να ξεχάσω τη κυρά αλχημίστρια, ήμουν όμως περίεργος να δω τι είναι ο σύλλογος εξυπερετητών και επέστρεψα το ίδιο βράδυ στο υπόγειο, μόνο για να βρω μια ερμητικά κλειδωμένη σιδερόπορτα χωρίς ίχνος επιγραφής πάνω της. Ρωτώντας από δω και από κει το μόνο που έμαθα ήταν ότι Εξυπηρετητές αυτοαποκαλούνται μια κλειστή ομάδα ιδιαίτερα προικισμένων ατόμων με υπερβατικές ιδιότητες η χαρίσματα που βοηθούν η <εξυπηρετούν> τα χαμένα πνεύματα και τις ψυχές ανθρώπων να βρουν το δρόμο προς την ελευθερία και τη θέση τους στη χώρα των πνευμάτων ότι κι’ αν σημαίνουν αυτά, εάν σημαίνουν κάτι.
Θα τα είχα αγνοήσει όλα αυτά ως πνευματιστικές μπούρδες αν δεν υπήρχε η συνάντηση με τη μυστήρια Εκδότρια στο υπόγειο του μεγάρου και η υπόσχεση της να εκδώσει, καθώς και ένα δυσοίωνο αίσθημα ότι η <εξυπηρέτηση> αφορούσε πιο πολύ το επέκεινα παρά το πάνω κόσμο στο οποιο θεωρώ ότι ανήκω μέχρι τώρα. Αλλά πάλι ποιος μπορεί να είναι σίγουρος;
Παρασκευή 7μμ.
Το Νταμάρι είναι το πρώτο σκυλάδικο της πόλης των Δακρύων το μόνο όρθιο , το πιο φημισμένο και ξακουστό, ακόμα και στο εξωτερικό. Βρίσκετε σε μια ουδέτερη ζώνη μεταξύ του Αφγανικού τομέα και του Γοτθικού Ζωτικού Χώρου στα βόρεια του λεκανοπέδιου στις υπερώιες της Πεντέλης. Την ουδέτερη ζώνη την ελέγχουν τα Τσακάλια, αυτόχθονες των πρώην Β.Π. ( βορείων προαστίων) εδώ δεν βομβαρδίζουν καιρό τώρα, γι’ αυτό έχει κόσμο μέρα νύχτα, εμπορική κίνηση, σε αντίθεση με το Πάρκο δηλ το πρώην κέντρο και τις άλλες συνοικίες εδώ είναι σχετικά πιο ασφαλές μέρος, τα Τσακάλια λαδώνουν τους πάντες, συμμορίες , πολιτοφυλακές, νεοβαρβαρους, ΝΑΧ, τούρκους , Κινέζους και Αφγανούς κλπ.
Την επομένη της συνάντησης στο υπόγειο, ξεκίνησα και μπόρεσα να τρυπώσω στην ουδέτερη ζώνη, αργά το βράδυ. Τράβηξα για το Νταμάρι αμέσως και για να μπω αντάλλαξα το τελευταίο κομμάτι από τη συλλογή με γιαπωνέζικα μαχαίρια που κάποτε είχα, ένα πανέμορφο tanto με λευκή κοκάλινη λαβή.
Το Νταμάρι είναι ένας πρώην σταθμός μετρό, όταν υπήρχε τέτοιο, πριν καμπόσα χρόνια λεγόταν Δουκισης Πλακεντίας, είναι η μόνη δούκισσα που εγώ γνωρίζω και γιαυτο άρχισα τη αναζήτηση από εδω. Εκτός του ονομαστού σκυλάδικου έχει και πολλά μαγαζιά συστεγαζόμενα. Περίμενα, με πολλούς άλλους για να μπω στο κυρίως μαγαζί όταν από το βάθος προς τη μεριά της καθόδου από Πεντέλη και από το κάτω επίπεδο που παλιά περνούσαν τα τραίνα την άκουσα μες στη βαβούρα :
Που πας χωρίς αγάπη
Στη νύχτα, στη βροχή
Το δρόμο θα τον χάσεις
Κάρδια μου μοναχή
Είχα βρει τη μόνη πραγματική Δούκισσα και δεν είχα παρά να ακόλουθησω τη φωνή της και κατέβηκα τις σκάλες. Βρέθηκα σε ένα τεράστιο μακρόστενο μαγαζί με μπουφέδες και μπαρ εκάτεροθεν και τραπέζια ανάμεσα. Κάπου στο βάθος τον αναγνώρισα, το Γιατρό.
Ο Γιατρός είναι ένας μονόφθαλμος, με μαύρη κοτσίδα. Τον ξέρω από τη φυλακή, στο Κορυδαλλό. Ήταν καρδιολόγος, παντρεμένος με μια γιατρινα που έμεινε έγκυος και μια μέρα που της έκανε καρδιογράφημα αντί για καρδιογράφο της έβαλε τον απινιδωτη και φόρτωσε τα βολτ στο μάξιμουμ. Ύστερα άνοιξε τη κοιλιά της πεθαμένης γυναίκας του, έβγαλε το έμβρυο από μέσα και το έβαλε στο ψυγείο, για να κρυώσει, όπως είπε στο δικαστή. Μετά πήρε το ποδήλατο του και πήγε στο παρασκευατικό ραντεβού των ποδηλατιστών στο Θησείο. Έκανε πως δε με γνώρισε και εγώ το ίδιο, το παρελθόν δεν πρέπει να μας χωρίζει , ούτε να μας ενώνει, πρέπει να μας αφήνει ήσυχους.
Ο Γιατρός έχει το δικό του βασίλειο μέσα σ’ αυτό το μπουντρούμι, οχυρωμένος πίσω από ένα μπαρ- μπουφέ με χονδρό τζαμένιο κάλυμμα που φωτίζεται αναιμικά από ένα φως τύπου κρεοπωλείου από μέσα και δυο πορτατίφ κρεβατοκάμαρας από πάνω. Κάθεται πάνω σε μια τεράστια δερμάτινη πολυθρόνα γραφείου, ανάμεσα σε φυτά εσωτερικού χώρου. Από πάνω του λικνίζονται σε μια αιώρα οι δυο αγάπες του, η Poly Pixel, η τραγουδίστρια ερωμένη του, μια εγχειρισμένη τραβεστί με μνημειώδη στήθη και φωνή ευνούχου και ο γάτος του ο Καραϊσκάκης επίσης εγχειρισμένος και ευνούχος.
Χωρίς δεύτερη κουβέντα, ούτε καν πρώτη σηκώνει το χέρι του και περιμένει, σηκώνω και εγώ το δικό μου και του δίνω το <χρυσάφι>, βγάζει ένα μικρό λαρυγγισμό και η Poly απαντά με ένα δικό της κοντράλτο. Με κοιτά λάγνα και σουφρώνει τα χείλη της και μέσα από μια πτυχή της πλουμιστής ζακέτας της που περιβάλει τα γιγαντιαία στήθη της βγάζει ένα φακελάκι και μου το πετά στον αέρα με μια αστραπιαία κίνηση. Το άνοιξα και έκπληκτος διάβασα μια συνταγή ζαχαροπλαστικής.
3 πακέτα μπισκότα πτι-μπερ , 1 βανίλια, 3/4 ποτηριού νερού ζάχαρη, 1 ποτήρι νερό
1 1/2 ποτήρι σκόνη σοκολάτας για ρόφημα, 1 μαργαρίνη (250)
τριμμένα φουντούκια ή αμύγδαλα φιλέ ή τριμμένη σοκολάτα (προαιρετικά)
Σε ένα μεγάλο μπώλ σπάμε τα μπισκότα σε μικρά κομμάτια.
Σε μια κατσαρολίτσα, ρίχνουμε τη μαργαρίνη και την βάζουμε να λιώσει. Προσθέτουμε τη ζάχαρη, τη βανίλια, το νερό και την σκόνη σοκολάτας. Ανακατεύουμε να διαλυθούν όλα τα υλικά μας.
Μόλις πάρει μια βράση, το κατεβάζουμε και το ρίχνουμε πάνω στα μπισκότα. Ανακατεύουμε απαλά, να ενσωματωθούν τα υλικά μας.
Σε μια μακρόστενη φόρμα για κέικ τοποθετούμε αλουμινόχαρτο, έτσι ώστε να καλύπτει τον πάτο αλλά και τα τοιχώματα.
Καλύπτουμε την βάση (αν θέλουμε) με τριμμένη σοκολάτα και κατόπιν με φουντούκια ή αμύγδαλα. Στρώνουμε απο πάνω το μείγμα του κορμού.
Αφήνουμε να κρυώσει καλά και το τοποθετούμε στην κατάψυξη, σκεπασμένο με αλουμινόχαρτο.
Αν το σερβίρουμε την ίδια μέρα, το αφήνουμε για 1-2 ώρες στην κατάψυξη και κατόπιν το βάζουμε στη συντήρηση. Αν το φτιάξουμε, νωρίτερα, το διατηρούμε στην κατάψυξη.
Ένας υπέροχος ΚΟΡΜΟΣ ΔΟΥΚΙΣΣΑ
Κοίταξα τη PolyPixel που με κοίταζε όλο νόημα και με ένα μικρό γελάκι μου ένευσε προς το πάγκο μπροστά μου. Κοίταξα μέσα από το τζάμι, ανάμεσα σε διάφορα, διέκρινα κάτι που έμοιαζε με κορμό. Είχα βρει τη τρίτη δούκισσα. Ο Γιατρός με κοίταζε πάντα αμίλητος μέσα από τη πολυθρόνα του, σηκώθηκε αργά, άνοιξε από μέσα το μπαρ-ψυγείο και άρχισε να κόβει ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο.
4. ΤΟ ΚΡΥΟ
Σάββατο 20 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2021 4μμ.
Εδώ και τρεις μέρες κάνει κρύο. Τη νύχτα, πέφτει παγωνιά, όσοι εξακολουθούμε να κοιμόμαστε έξω σηκωνόμαστε και χοροπηδάμε πάνω κάτω για να μην παγώσουμε. Δεν χρειάζεται να κρεμαστώ, ούτε να κάνω χαρα-κιρι (άλλωστε το τελευταίο μου μαχαίρι το πούλησα και το αντάλλαξα με ένα κομμάτι σοκολατογλυκο). Δεν χρειάζεται καν να ανηφορήσω προς το βράχο της Πνύκας για να με γαζώσουν οι όποιοι ένοπλοι έχουν αυτό το μήνα οχυρωθεί στην ανασκαμμένη από της οβίδες Ακρόπολη των Αθηνών. Μπορώ να ξαπλώσω κατάχαμα με το πουκάμισο μου και με το πρόσωπο προς τα αστέρια, απόψε και να αφήσω το κρύο να κάνει τη ήσυχα και μεθοδικά τη δουλειά του. Θα με βρουν την άλλη μέρα το πρωί η ίσως την επόμενη ξυλιασμένο, μπορεί να είναι η Εκδότρια μου που θα με βρει με αυτό το log book δίπλα μου. Με τέτοιο θάνατο, αυτόχειρας , ίσως και τελικά εκδοθώ! Μέχρι πριν μια εβδομάδα μια τέτοια σκέψη θα με ζέσταινε με ριπές ηρωικής αγαλλίασης… τώρα όχι!
Έφαγα τη <Δούκισσα>. Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ κάποιο ελιξίριο, αλλά στυλώθηκα μετά από μέρες αφαγίας. Τώρα νοιώθω ήσυχος. Είμαι καθαρός, για να γίνω πιο ακριβής, νοιώθω διαυγής. Τι μου προξένησε αυτή την αλλαγή; Το κρύο ίσως. Η οι ευεργετικές θερμίδες της σοκολάτας που το σώμα μου είχε ανάγκη; Κάτι μαγικό που η Κυρία του υπόγειου του μεγάρου Μερλιν προξένησε με την εντολή της για τις 3 δούκισσες; Δεν έχω απάντηση, δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει πλέον ιδιαίτερα.
Σκέπτομαι αν πραγματικά υπήρξαν οι 3 Δούκισσες, το υπόγειο, η Κύρια με τη λίγο κλισέ ψυχανάλυση για το ποιος είμαι και τη πραγματικά θέλω. Λες και χρειάζονταν εξηγήσεις όλα αυτά που ήδη γνωρίζω, μπορεί όμως να είχα ανάγκη να τα ακούσω έτσι όπως ειπώθηκαν. Η μήπως από την εξάντληση, τη πείνα και το φόβο είχα μια παραισθητική κάπως σουρεαλ εμπειρια;
Όμως το γλυκό που έφαγα ήταν πέρα για πέρα πραγματικό, το Νταμάρι είναι σκυλάδικο στη Δουκισσης Πλακεντίας και η Αθήνα είναι η Πόλη των Δακρύων. Δεν περιμένω να ξυπνήσω από αυτό τον εφιάλτη όπως οι περισσότεροι νεκροζωντανοι γύρω μου.
Σουρουπώνει και το κρύο δυναμώνει, βλέπω να σβήνουν σίγα σιγά η Ακρόπολη , το Θησείο και στο βάθος ο καμένος γυμνός Λυκαβηττός.
Αφήνω το ημερολόγιο μου, εδώ στη γωνία μου στο Πάρκο, ίσως η φασματική Κυρία Εκδότρια η ότι άλλο επαγγέλλετε να το πάρει και να το βάλει μαζί με τα υπόλοιπα δικά μου. Εγώ φεύγω από εδώ. Ο μόνος δρόμος είναι προς τη θάλασσα, οι δρόμοι που οδηγούν έξω από το λεκανοπέδιο είναι επικίνδυνοι για έναν μοναχικό σαν και μένα που δεν ανήκει σε συμμορία η παράταξη. Από αέρος βεβαία ούτε με θαύμα, μόνο η θάλασσα μένει.
Δεν έχω υπάρχοντα και ελάχιστα λεφτά, ισα ισα για ένα ναύλο με καΐκι σε κάποιο νησί του Αρχιπελάγους, η τελοσπαντων οποιο πλοίο με πάρει για οπουδήποτε…
Σίγουρα θα περισσέψει ένα ελάχιστο ποσό για να πάρω ένα νέο τετράδιο , να αρχίσω να γράφω από την αρχή.
a) βλ. ΜΕΓΑΡΟ ΜΕΡΛΙΝ
28/2/2012 SONI KE KALA