Χθες το βράδυ στο σινε Λαίς…
Σε μια προβολή ταινιών μικρού μήκους του φεστιβάλ της Δράμας, κατάφερα να εκνευριστώ , ευτυχώς όχι για πολύ. Κάτι εκνευρισμούς σαν και τον χθεσινοβραδινό, εύκολα τους βάζω στις πίσω μου σελίδες, και λέω ότι τους ξεχνώ. Μα και ποιος δεν το κάνει? Είναι οι μικροί ξαφνικοί θυμοί, όταν ο άλλος μας πατά τον κάλο και όχι μόνο δεν ζητά συγγνώμη , αλλά με συνένοχο γελάκι μας το ξαναπατά , με ένα, έλα μωρέ πως κάνεις έτσι?
Σκέπτομαι ότι σχολιάζοντας με τις φίλες μου που ήμασταν παρέα στη ταινιοθήκη, τι είδαμε, συμφώνησα στα βασικά, μια και τα γούστα και οι απόψεις μας ταιριάζουν και συνεχίσαμε την κουβέντα μας για άνεμους και ύδατα. Όλα καλά. Όταν σήμερα, μια μέρα μετά ξαφνικά θύμωσα , έτσι στα καλά καθούμενα… Ο λόγος ήταν χθεσινός …
…Όσο οι καιροί γίνονται πιο σκοτεινοί και το φως στο βάθος του τούνελ γίνεται όλο και πιο πιθανό να είναι το Τραίνο που θα μας πατήσει, έχω τη τάση, σαν φυσική άμυνα, να ανα/ζητώ γύρω μου στα καθημερινά του βίου, να αυξάνονται οι φωνές της κατανόησης και να ξορκίζονται, οι αλαζονικές κραυγές των κομπλεξικών χλεμπονιάρηδων, πολύ περισσότερο αν αυτοί τυχαίνει να είναι και … γραμματιζούμενοι !
Σκέπτομαι επίσης , η για να είμαι πιο ακριβής περισσότερο νοιώθω, ότι σε μια εποχή που πρέπει να είμαστε άμεσοι και ξυπνητοί, αποφεύγω τη ταμπακιέρα και ασχολούμαι με τα γύρω από αυτή.
Μου φαίνεται ότι αντιδρώ σαν κάποιος, σαν ηθοποιός σε έργο του παραλόγου, που ενώ του χώνουν μια ακίδα κάτω από το νύχι του, αυτός προτιμά να διαμαρτύρεται στον παπουτσή για κακή ποιότητα των παπουτσιών του που τον στενεύουν!
… Αυτό λοιπόν, που σιχαίνομαι και κάθε φορά που το συναντώ μου είναι όλο και πιο ανυπόφορο, είναι το είδος των σινεφίλ (και όχι μόνο) που αν κάτι δεν έχει επίπεδο, άποψη κλπ αρχίζουν να δυσανασχετούν , μετά κοροϊδεύουν θορυβώντας μέσα στη σχετική ανωνυμία της σκοτεινής αίθουσας, και στο τέλος εξανίστανται για αυτό το low που βλέπουν, ιδιαίτερα αν αυτό είναι ελληνικό …
Αν όμως, σε μια τόσο αθώα συζήτηση για το … τι μου άρεσε η όχι σε ένα αθώο ταινιακι 20 λεπτών αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι αυτό που έπαιξε, για μένα, ήταν όχι πάνω στην οθόνη αλλά μέσα στην αίθουσα δίπλα μας… η περιφρόνηση και η αλαζονεία για την «προβατίλα» που ενόχλησε την ευαίσθητη μύτη κάποιων αθηναίων βλάχων για ένα κάπως αφελές και λίγο βουκολικό φιλμάκι, είναι σίγουρο ότι είμαι (είμαστε?) έτοιμος να αντιπαρέλθω πιο πολύ πιο σημαντικά πράγματα σε ριαλ ταιμ στη ζωή.
Υπάρχει μια φυλή γύρω μας που θεωρεί ότι το εκδηλώνεις τη απέχθεια σου προς αυτό που θεωρείς κατώτερο σου είναι το must των καιρών που ζούμε. Αυτή η φυλή αυξάνεται και πληθύνεται μέρα με τη μέρα, και αν αφορούσε μόνο τους «οργίλους , ψαγμένους σινεφίλ», το πράγμα θα ήταν για μια παρωνυχίδα… έλα όμως που δεν είναι!
Και αυτό είναι ο πραγματικός λόγος που εκνευρίστηκα τόσο ώστε να κάτσω να γράψω ένα κατεβατό.
4 Nov 13
Soni Ke Kala