Στα ποτάμια της μνήμης μας, στις μεγάλες λίμνες του παρελθόντος μας,
στα βροντερά πιθάρια των αναμνήσεων μας,
στις βαριοσιδερες καρίνες των πλοίων των λυγμών που ταξιδέψαμε,
στα υπόγεια θαλάμια των κρυφών επιθυμιών μας,
έρωτες κορφολογημένοι που δεν πέταξαν τα φύλλα που θέλαμε,
στέγνωσαν και μαράθηκαν,
δώρα αντίδωρα σταλμένα στο νεκρό δωρητή τους...
«γιατί φωνάζω, γιατί φοράω τη μπλούζα μου ανάποδα, γιατί καίγονται τα κανιά μου και παίρνουν φωτιά τα αχαμνά μου?»
μας τσάκωσαν μέσα στους σιτοβολώνες λίγο πριν το θέρο.
τρέξτε τωρα που τα ολοπορφυρα στο χρυσό αγέρα στάχυα φτάνουν μέχρι τα γοφια μας μέχρι τα στήθια,
κυλιστείτε με λύσσα μέσα στο χρυσό ποτάμι, γαμηθείτε στις θημωνιές,
βαριές οι ανάσες μας να σκεπάζουν τις εξατμίσεις των γέρικων τρακτέρ.
βουλιάχτε όλα τα πλοία στο ναύσταθμο, το τελευταίο ναύσταθμο, όπου κυνηγημένες
οι φρεγάτες του πέρση βασιλιά βρήκαν καταφύγιο,
μη δειχτε έλεος, σκλαβώστε όλους τους ωραίους ναύτες,
και σκορπίστε τα μαδέρια απ` τα ανατιναγμένα αντιτορπιλικά της μνήμης,
βολές πάνω στις κανονιοφόρους της λύπης και των δακρύων,
να μην υπάρξει λιμάνι άλλο για τους ναυαγούς των προδομένων ερώτων και των διαψευσμένων προσδοκιών,
νάρκες και βόμβες βυθού, να μη ξεφύγει ρουθούνι, ούτε καν το φάντασμα του yellow submarine...
2/2008