Give us this day our daily mask.”
Tom_Stoppard
Στις 17 Φεβρουαρίου άρχισε η νέα χρονιά. Αργά το βράδυ, με τσουχτερό κρύο και ένα λεπτό επιθετικό χιονόνερο να πιρουνιάζει, στην οδό Πέτρας στον Κολωνό, στο ύψος της οδού Ναυπλίου, καταλάβαμε ότι το 2015 άρχισε και ότι σύντομα θα τελειώσει… Μετά βίας άλλωστε έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε στον 21ο αιώνα. Πρόκειται ουτως η άλλως για ένα εξαιρετικά σύντομο αιώνα, πριν καλά καλά συνειδητοποιήσουμε την έλευση του θα χει φύγει…
Ένας προσεκτικός παρατηρητής του χρόνου και των μεγάλων αποστάσεων, γνωρίζει ότι οι αιώνες εναλλάσσονται. Μετά από έναν σύντομο, ο επόμενος είναι μακρύς, ας πούμε μακρόσυρτος σαν χειμωνιάτικη νύχτα σε βόρεια χώρα, αμέσως μετά ο άλλος αιώνας θαναι γρήγορος σαν σαΐτα που ρίχτηκε στον αέρα, έγραψε μια λιγότερο η περισσότερο παραβολική τροχιά αφού απείλησε λιγάκι κάποιο αδιάφορο σύννεφο και μετά, βούλιαξε προς τα κάτω συμφιλιώνοντας με τη βαρύτητα.
Να, ας πάρουμε τον ατέλειωτο 20ο αιώνα. Τι ατελεύτητος, τι βραχνάς για να φύγει, να ξεκολλήσει από το δέρμα μας! Ίσως καν δεν έχει τελειώσει ακόμα, και ο 21ος που χωρίς πολλή πεποίθηση – αυτό να λέγεται - νομίσαμε ότι συναντήσαμε στην γωνία Ναυπλίου και Πέτρας, να είναι ακόμα κάτι από τα αμέτρητα αποκαΐδια του προηγούμενου.
Απ` την άλλη ο ... σαν γρήγορη φωτοβολίδα, 19ος αιώνας! Δεν είχαμε προλάβει καν να γευτούμε την καινοτόμο, εφευρετική του αύρα που `χε φυσήξει πάνω από νέες πολιτείες και νεόκοπες αποικίες… Μόλις που είδαμε να φουσκώνει ένα εφηβικό προλεταριάτο και φάμπρικες να καπνίζουν και τόσα άλλα πρωτόγνωρα και όλα αυτά τα νέα θαύματα πάλιωσαν, τόσο ξαφνικά…
Και πιο πίσω ο 18ος που κράτησε … αιώνες! Κράτησε τόσο, σαν να κράτησε την αναπνοή του ο Χρόνος! Ένας αιώνας τόσο νωχελικά μπαρόκ όσο και οι χαρούμενες φιλοσοφίες του - φλυαρίες λένε οι σημερινοί γνωστικοί – και τόσο χρωματιστός όσο οι αργές βενετσιάνικες νύχτες, όταν μόνο τα καρναβάλια απόμειναν στη πόλη που με χάρη έφθινε στα σάπια νερά των καναλιών της.
Και ούτω καθεξής σε όλους τους αιώνες πριν και τώρα και μετά ...
Όμως δεν θαπρεπε να βγούμε νυχτιάτικα με τέτοιο καιρό σε μια άγνωστη σε μας πόλη, που το παρελθόν της είναι τόσο βεβαρυμμένο. Βάσανο να μπλέκεις με αυτόν τον χειμωνιάτικο αέρα στον λόφο του Κολωνού, έχουν να λένε για αυτόν οι αρχαίοι…
Μα για αυτές τις νυχτερινές περιπλανήσεις σε μέρη όπου πυκνώνουν η αραιώνουν οι καιροί, δεν φέρουμε καμία προσωπική ευθύνη όσο και αν οι κακεντρεχείς που παντού ευδοκιμούν μπορεί να διαδίδουν το αντίθετο.
Είναι πολλές φορές που βρισκόμαστε ανέστιοι. Έχουμε χάσει πια τον λογαριασμό. Εκεί που πάντα νουνεχείς παίζουμε το παιχνίδι της λογικής, που τις πιο πολλές φορές δεν είναι παρά αγώνας για ζωή, πιο σωστά για την επιβίωση, νέτη σκέτη επιβίωση, ένα σπρώξιμο από μια αόρατη γροθιά, μας ξαποστέλνει έξω από τη σκηνή, πάνω στην οποία παίζεται η υπόθεση της ύπαρξης μας. Προσέξτε αυτό παρακαλούμε, ακριβώς με αυτή την διατύπωση, καταλέξει – παίζεται- η υπόθεση- της ύπαρξης μας.
Αυτό μπορεί να είναι ακούγεται σοβαρό, εναγωνίως σοβαρό, και είναι...
Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αν παίρνει κάποιος σοβαρά την ύπαρξη του και προσπαθεί να την καταλάβει αν όχι με τη λογική – όπλο ασθενικό χωρίς αμφιβολία- αλλά με λογικές, απλές προτάσεις ή συλλογισμούς ή ακόμα και με εμπειρικούς συνειρμούς δεν θα φτάσει σχετικά σύντομα σε παράλογα συμπεράσματα και θα γίνει ρεζίλι λέγοντας τελικά ανοησίες? Ίσως όλο αυτό να ακούγεται περίπλοκο, εμβριθές και αγχωτικό, ίσως υπερφίαλο, αλλά εμείς ξεπερνούμε όλους η έστω τους πιο πολλούς νοητικούς σκοπέλους με παιγνιώδη, καλοπροαίρετη διάθεση και αν τα πράγματα πάνε να σοβαρέψουν μωρολογούμε ακατάπαυστα, κοινώς μπουρδολογούμε. Η τέχνη του να ξεστομίζει κανείς βλακείες ανάλογα με το χώρο και το χρόνο δεν είναι άσχημη τέχνη και σε πολλούς έχει δώσει ψωμί και σε κάποιους παντεσπάνι.
Όμως η χαζοχαρούμενη κωμικοτραγωδια μας κάποτε τελειώνει. Γιατί αυτός ο άγνωστος δημιουργός που μας πέταξε σε ένα κακοφωτισμένο αν και οικείο προσκήνιο, κάθε τόσο απροειδοποίητα μας τραβά το πάτωμα κάτω απ` τα πόδια μας, ξαφνικά βρισκόμαστε ξένοι και ευάλωτοι σε πόλεις άγνωστες, με γλώσσες ακατανόητες. Κάθε φορά πρέπει από την αρχή να μαντέψουμε το παρελθόν κάθε πολιτείας, να προσαρμοστούμε γρήγορα και αποτελεσματικά στο ασφυκτικό παρόν της και να μοιραστούμε το δυσοίωνο μέλλον της. Αν δεν το κάνουμε όπως πρέπει κι επιβάλλεται, κινδυνεύουμε να χάσουμε τα κεφάλια μας, σε αυτό το παιχνίδι που ο σαδιστής, δημιουργός πατέρας μας έχει στήσει.
Μόνο μας κέρδος η ζημία είναι αν κάθε φορά που γίνεται αυτό, βρεθούμε σε ένα σύντομο η αργόσυρτο αιώνα. Αν ο χρόνος που μας έλαχε χασομεράει μπορούμε να χαζοπορευτουμε με κάποια άνεση. Αν όχι, όπως τώρα εδώ, στον εν Αθήναις Κολωνό, σαν χαμένοι μέσα στο χιονιά σκουντουφλούμε.
Και να φανταστεί κανείς πως η τύχη αυτή τη φορά μας έριξε σε ένα τόπο με κλίμα ευλογημένο και ζηλευτό. Αυτό και αν είναι γκαντεμιά!
K.B. 21.02.2015
ΑΥΤΟ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ >>>ΕΠΙ ΚΟΛΩΝΩ.
ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΚΡΙΤΙΚΗ.
