Γρήγορα. Κακός καιρός. Μεγάλη Απουσία. Loops- Ουπς!
Πάτησε την σκανδάλη η ποιήτρια Ανν Σέξτον, με τα σχισμένα χείλη και τα μήλα κάτω από τα μεγάλα μάτια. Γενναία σαν γυναίκα γενναιόδωρη σαν άνδρας.
Γρήγορα. Τρέχα. Να της γράψεις δυο γραμμές…
Καθώς περπατάς στη ψυχρή χτικιάρικη Αθήνα, Βυθισμένη Σταδίου, τρέχεις στο βιβλιοπωλείο, γνωρίζεστε, γίνονται οι συστάσεις. Φεύγεις. Σκυφτός. Κοιτάς τη φιγούρα σου στους καθρέφτες, στις βιτρίνες. Τώρα κορδώνεσαι , αστοχείς στη κατακόρυφο.
Προχωρείς. Τις βλέπεις να πλησιάζουν, περναν από δίπλα σου, κοντοστέκεσαι. Κοιτάς , δραπέτη, γυρνάς να αποτυπώσεις το περίγραμμα των κορμιών και τις ξανακοιτάς. Λύκος. Βρίζεις μες στο μυαλό σου, τις βρίζεις πίσω από τα δόντια, με θαυμαστικά.
Δεν υπάρχουν σημαντικά νέα μέσα μου, περισσεύουν τα απ` έξω, λες. Θαυμαστή!
Ιαπωνία, Λιβύη, αναταραχή, γκρίζοι λύκοι στην οδό Σταδίου και στις πιάτσες των ταξί, παντού ασυναρτησίες. Το βλέμμα τους νεκρό, ενώ το μάτι γυαλίζει.
Όλοι περιμένουμε.
Επιστρέφεις με το τραίνο, δέσμιος στα δεσμά σου, κάθε βράδυ , κάθε μέρα, γυρίζεις.
Και απουσιάζεις εκκωφαντικά.
Βλέπεις τη μαύρη καστόρινη μπότα, πόδι ελαφρύ, μακρύ, το βάδισμα συγκινητικό, με άρωμα. Γλυστραει πάνω στα σανίδια της γέφυρας του σταθμού. Τη βρίζεις τρυφερά μέσα σου και τρίζεις τα δόντια σου. Καθώς την ακολουθείς να σκίζει τη θάλασσα του ηλεκτρικού σταθμού, σαν μαύρο αντιτορπιλικό, λες, δεν τολμώ να σε ονειρευτώ και λες αλήθεια.
Παραφέρεσαι εντος σου, αθόρυβος, σαν σχοινοβάτης. Γερνώ γρήγορα, είχες πει και έβριζες σιγανά. Υβριστή!
Έχεις από χθες ένα μικρό τσίμπημα στο στέρνο, στη μέση ακριβώς του στήθους…
Κακός καιρός.
Soni Ke Kala 6NOV2013
απο τη <<Β...>>του SONN 23MAR2011
Θυμάμαι
ΠΗΓΗ...the anne sexton blog
Ως τις αρχές Αυγούστου
τα αόρατα σκαθάρια είχαν αρχίσει
να ροχαλίζουν και το γρασίδι
ήταν τόσο σκληρό σαν ινδική κάνναβη και
δεν είχε χρώμα – ακριβώς όπως
κι η άμμος δεν έχει χρώμα και
είχαμε φορέσει τα γυμνά μας πόδια,
γυμνά από τις είκοσι
Ιουνίου και υπήρχαν φορές που
ξεχάσαμε να κουρδίσουμε το
ξυπνητήρι σου και κάποια βράδια
ήπιαμε το τζιν μας ζεστό και σκέτο
σε παλιά σκαλιστά ποτήρια ενώ
ο ήλιος εξέπνεε και χανόταν
σαν ένα κόκκινο ζωγραφιστό καπέλο και
μια μέρα έδεσα πίσω τα μαλλιά μου
με μια κορδέλα και είπες
ότι έμοιαζα σχεδόν με
πουριτανή κυρία και αυτό
που θυμάμαι καλύτερα απ' όλα είναι ότι
η πόρτα του δωματίου σου ήταν
η πόρτα του δικού μου.
Το πρωτότυπο εδώ.