Στα Ωραιότερα Παραμύθια Του Κόσμου ανέφερα για την αφιέρωση, του πιανίστα Άρη Γαρουφαλή*. Δεν ήξερα ότι είχε πεθάνει νωρίς το 2013. Το προσπέρασα. Το θέμα της ανάρτησης στο ιστολόγιο μου ήταν τα παραμύθια και παρ` όλο που στεναχωρήθηκα το απώθησα.
Πέρασαν μερικές εβδομάδες , μα δεν το ξέχασα.
Κάπου σε ένα μυθιστόρημα που διαβάζω αυτές τις μέρες, ο ήρωας του ξεκινά την ιστορία του με ένα γεγονός που διαβάζει στην εφημερίδα του ένα πρωινό και κάτι … παθαίνει!
Ένας άντρας, βετεράνος κάποιου πολέμου, δυσαρεστημένος από το βαθμό που του έβαλε η δασκάλα του στο σχολείο ενηλίκων που φοιτά, μπαίνει μια μέρα στο μάθημα, πάει κατεπάνω στη κυρία που μόλις κοίταζε έξω από το παράθυρο της τάξης και βγάζει ένα περίστροφο, τη σημαδεύει στους 15 πόντους και τη ρωτά:
- Είσαι έτοιμη να συναντήσεις τον δημιουργο σου?
Και αυτή ψύχραιμα του απαντά:
- Ναι, νομίζω πως είμαι.
Τότε αυτός την πυροβολεί στο πρόσωπο, και μετά με το ίδιο όπλο τινάζει τα μυαλά του στον αέρα.
Για λόγους που εδώ δεν ενδιαφέρουν, η σκανδάλη που πατήθηκε, μπροστά στο πρόσωπο της άτυχης δασκάλας είναι και η σκανδάλη που προκαλεί στον ήρωα ενός ρεαλιστικού μυθιστορήματος μια σειρά από ανατροπές.
Μετά από 2 η 3 μέρες που διάβασα το παραπάνω άρχισα να αναρωτιέμαι…
... πίστευα ότι αυτό που ανέσυρα στην επιφάνεια με τα παραμύθια ήταν ένα προσωπικό χρωστούμενο στη παιδική μου ηλικία η μια ακόμη αφορμή για να γράψω στη σελίδα των βιβλίων κάτι νόστιμο, συναισθηματικό και πιασάρικο. Όμως το πραγματικό γεγονός που κάτι έκανε μέσα μου, ηταν ο αιφνιδιασμός που είχα υποστεί, όταν ψάχνοντας στο ιντερνέτ, ανακάλυψα ότι ο άνθρωπος που μου είχε χαρίσει το βιβλίο όταν ήμουν 2 χρονών ειχε πεθάνει αιφνίδια πριν περίπου ένα χρόνο. Μου ήταν τελείως άγνωστος, είχα πάει σε δυο συναυλίες του κάποτε, στο μέγαρο αλλά δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα.
Κι όμως το πιο συγκινητικό για μένα τώρα δεν είναι τα παραμύθια παρόλο που με ευχαρίστηση τα ξαναδιαβάζω (μια ανθολόγηση παραμυθιών, η καλύτερη που ξέρω ). Ούτε είμαι ιδιαίτερα μουσικόφιλος για να έχω κάτι άλλο να με συγκινεί, όταν αυτή η κάπως πονεμένη λίγο σκυθρωπή φιγούρα αναδύεται στις φωτογραφίες που συνοδεύουν τον εκλιπόντα πλέον πιανίστα Άρη Γαρουφαλή.
Τι είναι λοιπόν? Ποιος πυροβόλησε ποιον και γιατί? Τι κάνει την διαφορά? Τι μοιάζει πιο δυσοίωνο και τρομακτικό? Το ότι ένας άντρας δολοφονεί κάπου στο Τέξας μια δασκάλα εν ψυχρώ εν ωρα μαθήματος η η παρανοϊκά ψύχραιμη απάντηση της?
Είμαι από το είδος των ανθρώπων που δύσκολα αιφνιδιάζονται και συναισθηματικά κλονίζονται, ή έστω απλά φρικάρουν όταν στο περίγυρο τους χτυπήσει κακιά αρρώστια, χρεοκοπία, δυστύχημα κοκ.
Και αυτό κυρίως γιατί έχω την πεποίθηση ότι όταν βρέχει, τα αστραπόβροντα και οι κεραυνοί είναι κάτι αναμενόμενο. Είναι που έχω μάθει να βλέπω παντού βροχή και σύννεφα ακόμα κι όταν οι άλλοι πάνε για ηλιοθεραπεία.
Αντίθετα είμαι πιο κοντά στον ήρωα του βιβλίου που διαβάζω, για τον οποίο ένας πυροβολισμός σ` ένα σχολείο στο Τέξας τον τρελαίνει ξαφνικά, ενώ κάθεται με τις πυτζάμες του στη βεράντα του σπιτιού του και χαζεύει τον ατλαντικό.
Έτσι, είπα να το φιλοσοφήσω, γιατί ο ξαφνικός θάνατος του ατόμου που μου έκανε ένα δωράκι όταν ήμουν δυο χρόνων με ενοχλεί… με ένα τσίμπημα εδώ μέσα, βαθιά, δεξιά από την περισπωμένη της στεφανιαίας αρτηρίας μου…
Σκέφτηκα ότι η επανασύνδεση με το παιδικό βιβλίο μου και η έκθεση του ήταν μια χειρονομία που απευθύνονταν προς τους γονείς που και οι δυο έχουν φύγει. Κάτι σαν από-χαιρετίσματα που ποτέ δεν έδωσα και ούτε θα μπορέσω ποτέ να τους δώσω… σίγουρα αν το έθετα έτσι στον κ. Σ. τον θεραπευτή μου, θα πετούσε τη σκούφια του από χαρά! Όλοι ξέρουμε πόσο αυτοί οι δυστυχείς, ψυχίατροι, ψυχολόγοι κλπ τη βρισκουν με κάτι τέτοια οικογενειακά! Όμως , όχι δεν έχω καμιά όρεξη να χαροποιήσω τον κ. Σ. που έτσι κι αλλιώς ρέπει προς τη φλυαρία όταν ακούει για οικογενειακά φαντάσματα. (όχι της οικογένειας του).
Είχα, λοιπόν μια απορία από παλιά, όχι μόνο εγώ αλλά και όλοι σε όσους με περηφάνια έχω δείξει το χαμένο παιδικό θησαυρό μου. Γιατί ένα έξυπνος νέος όπως ο Ά. Γαρουφαλής έκανε σε ένα δίχρονο ένα βιβλίο παραμυθιών δώρο που ηταν αμφίβολο αν θα μπορούσε να το διαβάσει πριν γινει 7-8 χρονών τουλάχιστον?
Θα μπορούσε να πει κάνεις ότι αυτό το βιβλιο του άρεσε κι ούτως η άλλως οι μικροί παίρνουν τα παραμύθια, οι μεγάλοι τους τα διαβάζουν κοκ. Αλλά για κάποιο λόγο δεν μου κολαει. Βλέπω φωτογραφίες στο νετ και μελετώ τον άνθρωπο που τόσο ξαφνικά έφυγε… αν ζούσε λέω μέσα μου θα μπορούσες να τον συναντήσεις και να του δείξεις την αφιέρωση που είχε κάνει στις 21 Μαΐου του 1959, να του πω ότι είμαι ο γιός του δασκάλου του…
Όχι όμως τώρα.
Διαβάζοντας τα βιογραφικά του έκανα μια πιθανή υπόθεση. Ο πατέρας μου ήταν φιλόλογος, που όλοι εκτιμούσαν και ιδιαίτερα εκείνοι που είχαν σκοπό να πάνε παραπέρα, να σπουδάσουν. Το Μάη του 1959 ο Α.Γ. ήταν τελειόφοιτος του Εθνικού Ωδείου και θα έφευγε για σπουδές μουσικής μάλλον στην Αυστρία.
Δεν ξέρω πόσο ο ίδιος εκτιμούσε το καθηγητή του, το σίγουρο είναι ότι ο δικός του πατέρας και ο δικός μου ήταν πολύ καλοί φίλοι. Είτε από υποχρέωση, είτε όπως νομίζω εγώ από εκτίμηση ήρθε στο σπίτι μας τη μέρα της γιορτής μου, του αγ. Κωνσταντίνου για να χαιρετήσει και να αποχαιρετήσει τον καθηγητή του, τον οποίο δεν νομίζω να ξαναείδε από τότε. Έφυγε για σπουδές πιανου ... θυμάμαι να ρωτά ο δικός μου τον πατέρα του για τη πρόοδο του, στις μουσικές σπουδές του εκεί πέρα στη Εσπερία. Το δώρο του ήταν ένα εξαιρετικό βιβλίο, αρκετά ακριβό για την εποχή, δώρο ζωής και αποχαιρετισμού…
Σκέφτηκα αρχικά να γράψω κάτι για τον μουσικό Α. Γαρουφαλή , για τα Ωραιότερα Παραμύθια Του Κόσμου και να το πω κάτι σαν Ιν Μεμοριουμ, αλλά μου φάνηκε άτοπο και άκυρο…
Ξέρω ότι πριν από όλα και όλους γράφω για μένα και … επίσης λίγο από το χριστουγεννιάτικο πνεύμα των ημερών εισχώρησε ανεπαισθήτως μέσα στην άπιστη και άθεη κοιλιά μου…
Μα πιο πολύ είναι που τα 50 και βαλε χρόνια από το δώρο του Α.Γ. είναι πολλά. Με το δέος της αγνότητας του μικρού που παίρνει ένα βιβλίο παραμυθιών δώρο, δεν θα ξαναδιαβάσω ποτέ! Αυτό είναι όλο.
Είναι πια πολύς ο χρόνος για να μην τον φοβάμαι. Ένας φόβος παραπάνω, σ` όλους τους φόβους με τους οποίους μεγάλωσα και με φτώχυναν η με πλούτισαν.
Είναι ο τελευταίος φόβος.
Δεν χρειάζονται φιλοσοφίες και ιδιαίτερες εξηγήσεις για όλα αυτά τα γραψίματα, για την επιταχτική ανάγκη να πω για τα ωραιότερα Ωραιότερα Παραμύθια Του Κόσμου και για τον κ. Άρη Γαρουφαλή
Γράφω από παραξενιά και ιδιοτροπία.
Δεν το λέω εγώ ο μακαρίτης ο Παπάζογλου το είπε…
SoniKeKala
24.12.2013
