H ΧΩΡΑ, ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ- Richard Ford
Ο Φρανκ Μπάσκομπ στα 55 του, βίωνε με ικανοποίηση τη Μόνιμη Περίοδο (όπως ονομάζει ο συγγραφέας τη μέση ηλικία). Στο πρόσωπο της δεύτερης γυναίκας του είχε βρει την ευτυχία και την απαραίτητη συντροφικότητα, ενώ η επαγγελματική του επιτυχία ως μεσίτη του χάριζε, εκτός από ηθική ικανοποίηση, τη δυνατότητα να ζει άνετα και να μετακομίσει δίπλα στη θάλασσα. Όμως, η μονιμότητα δέχτηκε δύο ισχυρά χτυπήματα. Πρώτα τον εγκατέλειψε εκείνη και ύστερα από λίγους μήνες ήρθε αντιμέτωπος με τον καρκίνο του προστάτη. Με ένα κράμα σκεπτικισμού και αισιοδοξίας, ο Φρανκ, θα προσπαθήσει να αντεπεξέλθει στις νέες συνθήκες.
Φθινόπωρο του 2000, λίγες μέρες πριν από την Ημέρα των Ευχαριστιών, η Αμερική ταλανίζεται από το εκλογικό θρίλερ με πρωταγωνιστές τους Μπους και Γκορ. Ο Φρανκ κυκλοφορεί, στις συντηρητικές ακτές του Νιου Τζέρσεϋ, με αυτοκόλλητο ενάντια στο Μπους κολλημένο στο αυτοκίνητο. Έχει παραγγείλει ήδη τη γαλοπούλα για την Ημέρα των Ευχαριστιών και ετοιμάζεται να υποδεχτεί τα δύο παιδιά του από τον πρώτο του γάμο. Παράλληλα με τις προετοιμασίες, θα προσπαθήσει, παρέα με τον Θιβετιανό συνεργάτη του, να κλείσει μερικές δουλειές, θα επιστρέψει στην παλιά του γειτονιά όπου και θα συναντήσει την πρώτη γυναίκα του, θα παρακολουθήσει την ελεγχόμενη κατεδάφιση ενός κτιρίου, θα γνωρίσει το νέο σύντροφο της κόρης του... READ MORE...
Στο Η ΧΩΡΑ, ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ (εκδ. ΠΑΤΑΚΗ 2010) ο Αμερικανός συγγραφέας Richard_Ford κριτικάρεται θετικότατα έως αποθεωτικά. ( O τιτλος του στα αγγλικα ειναι The_Lay_of_the_Land εχει τόσες σημασίες- όσα και τα επίπεδα του μυθιστορήματος- που δεν μπορούν να αποδοθούν στα ελληνικά. Ετσι ο αναγνώστης θα πρέπει να έχει υπόψη του πως εδώ δεν έχουμε μόνο«τη χώρα όπως είναι»αλλά και τη χώρα όπως παρουσιάζεται στα μάτια ενός και μόνο ανθρώπου).
Για τον εναν είναι ένας νέος Ρεημοντ Κάρβερ, για άλλον ένα μάγμα Νορμαν Μεηλερ και Τζον Απνταικ, κοκ.
Ω, ναι θα συμφωνήσω με τα πιο πολλά από αυτά που διάβασα στις κριτικές όσες είδα , ιντερνετικά!
Είμαι, όμως, στη σελίδα 167 από τις 750 και … το παρατώ βαριεστημένος, ίσως να το ξαναπιάσω , δεν ξέρω ίσως όπως λέει ΕΔΩ να χρειάζεται την υπομονή και το χρόνο του, δεν είναι εύκολο βιβλίο να το πας μονοκοπανιά...
Δεν ξέρω πολλά , αλλά αυτή η Νεα Αγγλία που θαρρώ είναι το γιάνκικο κομμάτι των ΗΠΑ που εκτείνεται μεταξύ Ν. Υόρκης και Βοστόνης χονδρικά είναι η χώρα όπου ανατέμνεται (τουλάχιστον λογοτεχνικά) η λευκή μεσοαστική αμερικανική συνείδηση και ότι κουβαλάει από κάτω της. Είναι πολλοί που το κάνουν καλά! Με το προσεχτικό κουλτουριάρικο αυτοσαρκασμό του Γούντυ Άλεν , (δεν πειράζει που κάνει σινεμά για μένα είναι λογοτέχνης κυρίως) μέχρι τον πιο μεστό και βαθύ μαιτρ του είδους που εγώ γνωρίζω όπως ο Philip_Roth. Κάπου εκεί κινείται ο λιγότερο γνωστός, σε μας Richard_Ford.
Όμως οι αργόσυρτες περιγραφές κάθε στενού του Χάνταμ που έχει ζήσει ο Φρανκ Μπάσκομπ, μεσίτης ακινήτων στο Νιου Τζέρσι, όλα τα ανούσια σχόλια , για το παρελθόν και τις σχέσεις κάθε ενός/μιας που ο ηρωας γνωρίζει και τα κοτσομπολιστικου τύπου ευφυολογήματα που αραδιάζει, μερικά νόστιμα, κάποια φιλοσοφημένα (*), εως και εξαιρετικα καποιες φορες , σορυ , αλλά δεν βρίσκω καμιά εσωτερικότητα κλπ που οι κριτικοί λένε… και οι 167 σελίδες θα μπορούσαν να είναι 100 η και λιγότερες και αυτό είναι αρκετά σημαντικός λόγος για να παρατήσω ένα τόμο 750 σελ.!
Ο λόγος που ενώ στην Αμερική ο Richard_Ford. είναι τόσο μεγάλο όνομα αλλά εδώ, απέτυχε να φτάσει τον Philip_Roth είναι, ας μου επιτραπεί η αυθαίρετη υπόθεση, ότι είναι … πολύ , αφόρητα Αμερικανός (όχι στη θεματολογία και την δεξιοτεχνία του ως γραφιά) αλλά γιατί μοιάζει το συμπαν του τόσο στενά /στεγνά … νέα Αγγλία! Πράγμα που ο πιο λιτός και για μένα αξιόλογος P.Roth το καταφέρνει χωρίς να είναι λιγότερο αμερικάνος. Όμως για κάποιον λογο μυστήριο μας κάνει να νοιώθουμε και μείς λιγάκι Αμερικάνοι (όπως ο Γ.Άλεν μας κάνει το Μανχάταν του, κοινό τόπο) και κείνος πιο οικουμενικός σαν μυθοπλάστης. Σημαντική η διαφορά, νομίζω!
Και αναμετρήσεις με τον ΤΖΟΝ ΝΤΟΣ ΠΑΣΟΣ , ε, καμιά μα καμιά σχέση !
Τεσπα, μπορεί να τον αδικώ τον συγγραφέα, κατά κοινή ομολογία το καλύτερο του έργο είναι το αμετάφραστο στην Ελλάδα "Independence Day", που τιμήθηκε με το Βραβείο Πούλιτζερ.
Ενώ το «Αθλητικογράφος», το Times Magazine θεωρεί ως ένα από τα καλύτερα 100 μυθιστορήματα της αμερικάνικης λογοτεχνίας που έχουν γραφτεί ποτέ.
Για πιο πολλά και … καλά ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ... ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ...
Ο Φορντ είναι ένας συγγραφέας τόσο καλός που νιώθεις ότι δεν πρέπει να σου ξεφύγει ούτε λέξη, ούτε πρόταση απ’το βιβλίο που είναι κάτι παραπάνω από «σπουδή στη ζωή» (πομπώδης έκφραση αλλά ταιριάζει). Ο Φρανκ προβάλλει σαν ένας καθημερινός άνθρωπος – αν και στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έτσι. Σκεπτικιστής αλλά και τόσο αισιόδοξος για τη ζωή, βλέπει την οικονομική άνοδο της χώρας, την «φούσκα των ακινήτων» που δεν θ’αργήσει να σκάσει με ανυπολόγιστες συνέπειες για την οικονομική ζωή της χώρας. Σκέφτεται συνεχώς το παρελθόν, τον θάνατο του γιού του πριν από μια εικοσαετία, «…Για μένα που έμεινα πίσω, δεν υπάρχει κάποια νεκρή ζώνη όπου η ζωή βρίσκεται σε αναστολή, τσακισμένη, ανεμοδαρμένη, καμία αίσθηση ότι δε ζω την πραγματική ζωή μου αλλά μια ζωή σαν βραβείο παρηγοριάς που κανείς δεν θέλει – διότι είμαι σίγουρος πως και αυτό μπορεί να συμβεί…», τις σχέσεις του με τις γυναίκες, τις πόλεις και τα προάστεια όπως ήταν παλιά και όπως έχουν γίνει τώρα. Παρατηρεί τους γύρω του και πως έχει μεταλλαχθεί η συμπεριφορά τους, έχει γίνει πιο επιθετική όπως περνάνε τα χρόνια.
(*) «Δεν πιστεύω στην θεϊκή, διάφανη αποκάλυψη που εκπορεύεται από μια κυρίαρχη λεπτομέρεια. Αυτά είναι ψέμματα των ανθρωπιστικών επιστημών, με σκοπό να μας απομακρύνουν από το κατεξοχήν πολύτιμο εδώ και τώρα. Οι στιγμές της ζωής μας έρχονται πραγματικά χωρίς να τις προσέχουμε, όχι με την παραγγελία ενός ελκυστικού αρώματος.»
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑTA ΑΠΟ librofilo.blogspot.gr READMORE...
SoniKeKala 7JAN 2014