ΑΘΟΣ, Ο ΔΑΣΟΝΟΜΟΣ

2016-02-21 23:04

ΑΘΟΣ, Ο ΔΑΣΟΝΟΜΟΣ, της Μαρίας Στεφανοπούλου

 (Το ροδακιό, 2014)
Τι θέση έχει το επαναλαμβανόμενο έγκλημα στην καθημερινότητα ενός πολέμου που διαρκεί - εθνικοαπελευθερωτικού, εμφυλίου, κοινωνικού ή ατομικού πολέμου για την επιβίωση; Ποιο είναι το νόημα της θυσίας των αμάχων, όταν πρόκειται για ανυποψίαστα θύματα αντιποίνων;
Στις 13 Δεκεμβρίου 1943, στα Καλάβρυτα, οι Γερμανοί διαπράττουν αντίποινα εκτελώντας όλο τον άμαχο αντρικό πληθυσμό. Μένουν οι γυναίκες για να θάψουν τους άντρες. Η Μαριάνθη και η κόρη της η Μαργαρίτα εγκαταλείπουν την πόλη. Η Λευκή, γιατρός, κόρη της Μαργαρίτας γεννημένη το 1955, έχει στοιχειωθεί από το πολεμικό αυτό έγκλημα και ζει στη σκιά του παππού της, του Άθου, συζύγου της Μαριάνθης, δασονόμου της επαρχίας Καλαβρύτων. Αφοσιώνεται στον πόνο και στη θεραπεία των ασθενών της και στη διερεύνηση του ναζιστικού φονικού. Είναι όμως ο Άθος πράγματι ένας από τους δεκατρείς επιζώντες της ομαδικής εκτέλεσης; 
 
 
Το θέμα της μετάδοσης του τραύματος του πολέμου στις επόμενες γενιές είναι εδώ κεντρικό. Όσο η κίνηση της Ιστορίας μετατοπίζει τα δεδομένα και τις αξίες και οι κοινωνίες αλλάζουν, ήρωας εντέλει είναι ο καθημερινός άνθρωπος που, χάρη στη ζωντανή του μνήμη, ξέρει να ζει ειρηνικά και δίκαια δίχως να καταχράται την ελευθερία του. Αλλά και το μεγαλείο της φύσης αντιμάχεται το μεγαλείο και τον ηρωισμό του πολέμου, με τη σκληρότητα που η μοίρα ξέρει να επιφυλάσσει στα πλάσματά της.
 
 

 Παρά τον ιστορικό πυρήνα, δεν είναι ιστορικό μυθιστόρημα, ούτε μπορεί να ενταχθεί σε κάποιο συγκεκριμένο είδος. Είναι ένα μυθιστόρημα που χωρίς να έχει αυστηρή ενότητα (αρκεί να πούμε πως ορισμένα κεφάλαιά του θα μπορούσαν να αποτελέσουν ανεξάρτητα διηγήματα), χωρίς να δημιουργεί στον αναγνώστη την περιέργεια για να θέλει να δει "τι θα γίνει παρακάτω", ασκεί μια ακαταμάχητη γοητεία. Πατά πάνω  σε γεγονότα για να αναχθεί σε σκέψεις, σε εξύμνηση της αγαθότητας και της ενότητας της φύσης, σε αντίθεση με την κακία και τις χωριστικές τάσεις του ανθρώπου. "Ο κόσμος της φύσης είναι ένας. Η καταστρφή τον ανανεώνει, δεν τον κόβει στα δύο. Ακόμα κι αν βαθιές χαράδρες, άβυσσοι και φαράγγια χωρίζουν τον ένα τόπο από τον άλλο. Οι άνθρωποι διχάζονται, όχι τα βουνά. Τα βουνά μένουν στέρεα, πιστά, ακέραια, όσες νάρκες κι αν εκραγούν στις πλαγιές τους, όσες βόμβες κι αν τρυπήσουν τα εδάφη τους. Τα βουνά! Ναι! αυτά είναι που αγαπούν τον ουρανό. Και του μοιάζουν." (σ.156).  ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ αnagnostria.blogspot.gr

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΚΑΙ ΨΥΧΡΑΙΜΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

ΚΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΙΟ ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ  ΚΡΙΤΙΚΗ

Ετικέτες:

| | |

Πίσω