ΤΣΑΙ ΤΟΥ ΤΡΙΦΥΛΛΙΟΥ, CARSON CIARAN

2.5.2005

… γράφω στο μικρό ξύλινο τραπέζι της βεράντας του σπιτιού μου, στο 5^ο όροφο, καθισμένος στην ασορτί ξύλινη καρέκλα, απόγευμα Δευτέρας του Πάσχα με ένα καλούτσικο, ελαφρώς ασθενή ήλιο να με χτυπά καθώς γράφω – φυσά ένα ευχάριστο αεράκι – λίγο πριν έχω κάνει μπάνιο, αφού  ξάπλωσα. Πιο πριν είχα τελειώσει το βιβλίο του ΚΙΡΑΝ ΚΑΡΣΟΝ , Τsai Τou Τrifulliou  που το είχα αρχίσει χθες στη δουλειά και σήμερα το τελείωσα  μάλλον στα γρήγορα. Γιατί τελικά παρά το  ενδιαφέρον, την ελλειπτική γραφή, τη πρωτοτυπία του γραψίματος την έμπνευση και την αναμφισβήτητα επίπονη ερευνητική δουλειά του Καρσον, αυτό το μεταμοντέρνο  στυλ (αν είναι αυτή η σωστή έκφραση, ο σωστός προσδιορισμός) με κουράζει…

Αλλά και τι δε με κουράζει πλέον, ακόμη και ο προσφιλής σε μένα Stendhal στο κορυφαίο, Το Κόκκινο και το Μαύρο (ή είναι το ανάποδο?) που το ξαναδιάβασα, πολλές φορές προς το τέλος ένοιωσα την ανάγκη να βάλω την ανάγνωση στο forward…

Έτσι από αυτή την βαριεστημένη αναφορά το Πάσχα του 2005 λίγο πριν ξεκινήσω για την εφημερία στο νοσοκομείο, ξαναθυμήθηκα τον βόριο-ιρλανδό συγγραφέα Ciaran Carson(1948,Belfast-Ireland)

Ο οποίος τώρα που τον ξανασυναντώ, βρισκω οτι είναι σπουδαίος ποιητής στην Ιρλανδία και στον αγγλόφωνο κόσμο.READ MORE...

27.3.2014 Κ.Β.

Η τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την τέχνη; Το τσάι του τριφυλλιού, η μαγική ουσία που επιτρέπει στους ανθρώπους να βιώσουν τον κόσμο με τη λάμψη του οράματος, μπορεί να βρεθεί μόνο περνώντας μέσα από τον μεγάλο πίνακα του Βαν Άικ σ΄ έναν άλλο κόσμο... Καθετί σχετίζεται με όλα τ' άλλα: ένα από τα πνεύματα που στοιχειώνουν το βιβλίο είναι ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, που πίστευε ότι μπορείς να διαβάσεις τον κόσμο σε μια σταγόνα νερό. Το «Τσάι του τριφυλλιού» είναι αφιερωμένο σ' αυτή την ιδέα, σε μια σχεδόν μεσαιωνική αντίληψη της ενότητας του κόσμου, αυτό που με απλά λόγια λέμε μαγεία. (Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) 

Το Τσάι του τριφυλλιού ανήκει σ εκείνη την ιδιαίτερη κατηγορία μυθιστορημάτων που κάθε απόπειρα εξιστόρησής τους καταλήγει αναπόφευκτα στην προδοτική απλούστευσή τους. Και αυτό όχι επειδή δεν διαθέτει «πλοκή», αλλά επειδή σε κάθε του σελίδα φλερτάρει με το ανείπωτο, το μαγικό, το ασύλληπτο. Κάθε μικρή ιστορία δίνει τη σκυτάλη σε μιαν άλλη, σαν επάλληλοι αντικριστοί καθρέφτες. Οι οσμές και τα χρώματα παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο με τα γεγονότα, και οι λέξεις έχουν τη δύναμη να δημιουργούν πραγματικότητες πιο αληθινές από την ίδια την Ιστορία.(ΤΟ ΒΗΜΑ 21.03.2004)

"Το Τσάι του τριφυλλιού είναι ένα μεθυστικό ρόφημα, τόσο σαν βιβλίο όσο και σαν ποτό. Ο Κάρσον γράφει σαν ποιητής, ικανός να υφαίνει τις λέξεις μεταξύ τους με τέτοιο ρυθμό, που το πεζό του μοιάζει να γλιστράει έξω απ' τη σελίδα. Αυτό που έχει δημιουργήσει εδώ είναι το λογοτεχνικό ισοδύναμο του κύβου του Rubik: κάτι που μοιάζει σχεδόν αδύνατο με την πρώτη ματιά, αλλά όσο περισσότερο το παιδεύεις και το κατανοείς τόσο πιο εθιστικό γίνεται... ένα εξαιρετικά ελκυστικό βιβλίο". (Spectator)

Μια κριτική- παρουσιασή στα ελληνικά ΕΔΩ Στα εγγλέζικα ΕΔΩ.(theguardian.fiction.reviews)

Carson on Carson

Ce n'est pas comme le pain de Paris
There's no stretch in it,
you said. It was our anniversary,
whether first or last.

It's the matter of the texture.
Elasticity.
The crust should crackle when you
break the baton. Then you pull

the crumb apart to make skeins full of
holes. I was grappling
with your language over the wreck of
the dining table.

The maitre d' was looking at us in a
funny way
as if he caught the drift I sought
between the lines you spoke.
For one word never came across as
just itself, but you
would put it over as insinuating
something else.

These are the first 10 lines of "Second Time Round" in my last book. When I first wrote them I was not entirely convinced by the voice, which didn't seem to be the kind of thing I was used to writing. But the voice persisted and I began to grapple pleasurably with this new language, always surprised by what emerged. I was no doubt helped by the formal constraint of the 14-syllable line, and the various kinds of rhythm it could accommodate. I think a writer should always be surprised; and the more I write, the more it seems that the language itself, when explored with humility, is always deeper and more accurate than what the author thought he had in mind.