Τους πολέμους πιο πολύ τους βαστάνε τα περίσσια χρήματα  παρά  οι αναγκαστικές εισφορές.

Θουκυδίδης,  (Άπαντα –Ιστοριών Α’ 141.5)

"Οι πόλεμοι είναι το σύνολο των μαχών, και οι μάχες το άθροισμα των ανθρωπίνων όντων που σκοτώνουν και σκοτώνονται … το να γράφεις για μάχες δεν είναι να περιγράφεις απλώς τα ανώτερα πυροβόλα των αυτοκρατορικών στρατευμάτων ή την ασυναγώνιστη κόψη του ρωμαϊκού Gladius, αλλά τη σύγκρουση μιας σφαίρας πολυβόλου με το μέτωπο ενός έφηβου ή το ξέσκισμα της κοιλιάς κάποιου ανώνυμου Γαλάτη. Το να μιλάς για τον πόλεμο με όποιο άλλο τρόπο ενέχει ένα είδος ανηθικότητας, όπως η ιδέα ότι μόλις χτυπηθούν οι στρατιώτες «κοιμούνται» κι όχι ότι ξεσκίζονται, ή ότι οι στρατηγοί διατάζουν απρόσωπες μεραρχίες πειθαρχημένων ράμπο να ριχτούν στο καμίνι της μάχης και όχι δεκαενιάχρονους που σκούζουν μέσα σε νέφη αερίων και βροχή από σφαίρες, ή ότι ένα πτώμα τυμπανιαίο ελάχιστη σχέση έχει με τις ευρύτερες επιστημονικές και πολιτισμικές προσεγγίσεις.

Οι ευφημισμοί στην ιστορική αφήγηση μαχών ή η παράλειψη περιγραφών του γεγονότος της σφαγής είναι σχεδόν έγκλημα από τον συγγραφέα στρατιωτικής ιστορίας (η από τον πολεμικό ανταποκριτή κάποιου ΜΜΕ). Δεν είναι τυχαίο που προικισμένοι ιστορικοί πολέμων – από τον Όμηρο, τον Θουκυδίδη, τον Ιούλιο Καίσαρ, τον Βίκτορα Ουγκώ και τον Λέοντα Τολστόι μέχρι τον Στίβεν Ράνσιμαν, τον Τζειμς Τζόουνς και τον Στίβεν Άμπροουζ – εξισώνουν την τακτικη με το αίμα και την στρατηγική με τα πτώματα..."

ΣΦΑΓΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ/Hanson,_Victor_Davis, Εκδ.ΚΑΚΤΟΣ, Σελ.30

Διαβάζοντας τα παραπάνω αγόρασα αυτό το βιβλίο  με τον «provocative» τίτλο.

Στις 740 σελίδες του που χωρίζονται σε 9 κεφάλαια, πραγματεύεται ο Victor_Davis_Hanson ισάριθμες εμβληματικές μάχες της ιστορίας του Δυτικού πολιτισμού με μη Δυτικούς. Σε κάθε ένα αναλύει, τονίζει, αποδεικνύει και επαναλαμβάνει αποδεικνύοντας ότι η βάση της Δυτικής υπεροχής στα πεδία των μαχών (που γεννήθηκε στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές από τους Αρχαίους) είναι ένα σύνθετο προϊόν που γονιμοποιήθηκε και ανδρώθηκε από τις αρχές της ατομικής ελευθερίας, του πολίτη και των συνταγματικών θεσμών, της ατομικότητας και του ελεύθερου ανταγωνισμού, του ορθολογισμού και της τεχνολογικής καινοτομίας, και συνεχίζει μέχρι σήμερα μέσω του δυτικού – κυρίως του αμερικανικού – ιμπεριαλισμού.

Κάθε μάχη ορόσημο μπορεί να διαβαστεί αυτοτελώς, μιας και ο Χάνσον δεν κουράζεται να φτάνει στα ίδια συμπεράσματα μέσω εμβριθούς ανάλυσης των συνθηκών κάθε μάχης. Βασικά τρεις είναι οι μάχες, «μητέρες όλων των μαχών», η Σαλαμίνα, τα Γαυγάμηλα του Μ. Αλεξάνδρου και οι Κάννες του Αννίβα.

Όμως, στο τελευταίο κεφάλαιο ο καθ. ΧΑΝΣΟΝ αποκαλύπτεται. Γιατί το τελευταίο κεφάλαιο είναι ένα τεράστιο, βαρύ και ασήκωτο "κεφάλαιο" –ακόμα- για τους βοριοαμερικανους. Λέγεται Βιετνάμ. Εδώ η αμεροληψία και η νηφαλιότητα του κ. καθηγητή πάνε περίπατο και αναδύεται ο νέο-συντηρητικός απολογητής του μιλιταριστικού ιμπεριαλισμού της χώρας του.

Ψάχνοντας λιγάκι στο νετ ανακάλυψα ότι ο προφέσορας είναι περιβόλι! Σύμβουλος του προέδρου W.G. BUSH επί θεμάτων πολιτισμού και ανθρωπισμού (!) που ως γνωστόν διέπρεψε, στενός συνεργάτης του ανεκδιήγητου Donald_Rumsfeld.  Η χάρις του εκτείνεται μέχρι εδώ ως μέλος του Δ.Σ. για μια περίοδο του ιδρύματος Ωνάση!(?) Ένας διαπρεπής κατά τα φαινόμενα φιλελεύθερος ακαδημαϊκός και ελληνιστής (biblionet.gr) που όμως εκεί κοντά στο 2000 ασπάστηκε τους υπερσυντηρητικούς νεοφιλελεύθερους και φυσικά έγινε ακόμα πιο …διαπρεπής με το αζημίωτο! Ακόμα και έτσι όμως βιβλίο του έχει ενδιαφέρον τόσο λόγω της προσέγγισης του όσο και λόγω της πληθώρας πληροφοριών που παραθέτει.

Κ.Β. 4.10.2014